Στίχοιμα - Άβυσσος (Θάλασσα)

Στίχοι: Εδώ θα βρεις δύο παιδιά που μόνο παίζουνε/ δύο παιδιά που παίζουν μουσικές που τους αρέσουνε/ κι είκοσι χρονιά πια μετά στεριά δεν βρήκανε/ δεν γίνανε σαν τους άλλους, ούτε και ξεφτιλιστήκανε/ εδώ έχει ανέμους, στεναγμούς που κλείνουν στόματα/ και αυπνίες κάτω από τα βαριά παπλώματα/ εδώ έχει όμως και γέλιο κι όμορφα χρώματα/ και αυτό που πέρασες χτες το ακούς τα ξημερώματα/ κι αυτό μας έσωσε από εφηβική αδράνεια/ αυτό το φως που χύνονταν πάνω στην επιφάνεια/ και εμείς με μάτια καρφωμένα εκεί/ αλλά τα πόδια μας στην άβυσσο πατάγαν στην Γη/ και όσα και αν σου είπαν πως μας πλήρωσε όσα και αν μας γύρισε/ αυτή η άβυσσος φίλε μας χαρακτήρισε/ και οσα και αν νιώθεις γράφ' τα με ένα στυλό/ και με ένα φίλο σαν την μαρίνα με τον ψηλό/ γι’ αυτό απάντα, σ' όσους ρωτούν που είμαστε, απάντα/ εκεί που τα παιδιά κοιτούν την άβυσσο για πάντα/ Ήμουν εδώ από πάντα/ από όταν δύο φίλοι, πριν είκοσι χρόνια φτιάξανε μια μπάντα/ μεσ' στην καρδιά μας κόλαση, και στην ψυχή παράδεισος/ τα βήματα βαριά και μεσ' στο βλέμμα μας η άβυσσος/ εδώ για πάντα/ μπροστά στους φόβους των παιδιών εκείνων που οι στίχοι μας τους κάνανε στην μπάντα/ και από τότε εγώ με αυτήν μια κόλαση μια παράδεισος/ τα πόδια μας στην Γη και μεσ' στο βλέμμα μας η άβυσσος/ Και κινηθήκαμε σε βάθη που δεν γνώριζες/ σαν πνεύματα ελεύθερα που δεν τα περιόρισες/ και αφού το ελεύθερο ποτέ σου δεν το μπόρεσες/ θα σε ξεπροβοδίσουμε, όπως μας καλωσόρισες/ και μεσ' στην άβυσσο έχει μόνο σιωπή/ κοφτές κινήσεις από τέρατα που ψάχνουν τροφή/ και πάντα χάνει αυτός που την περσόνα του προωθεί/ από το ζενίθ ως το ναδίρ, και από εκεί ως την κορφή/ και εμείς τα πάθη μας, τα λάθη μας, τα γαμώτο και τα βάθη μας/ εκπρόσωποι μια φάσης που ήταν πάντα η Ιθάκη μας/ και η μουσική μας ήταν πάντα η σφεντόνα μας/ και ψάχνοντας για πέτρες περάσαν όλα τα χρόνια μας/ τουλάχιστον δύο παιδιά κάναν την καύλα τους/ και την ματώνουν πάνω στην σκηνή την ταβλά τους/ και είναι από αυτούς που σπάνε μόνοι την βιτρίνα τους/ κοιτούν να μείνουν ξύπνιοι να χτυπήσουν την σειρήνα τους/ απάντα, σ' όσους ρωτάν που είμαστε, απάντα/ στα όνειρα των παιδιών και στης ζωής μας τα κουμάντα/