ΛΕΞ - ΓΡΑΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΣΙΓΑΡΑ

Το ξέρω θέλεις τη ζωή μου να φτιάξω. Να κάνω μαγικά να με ξεπεράσω. Δε θες να μείνω στον άσσο μα θέλεις να ραππαρω σα να μην έχω να χάσω. Γουστάρεις να μ ακούς πεινασμένο, άφραγκο και ταλαιπωρημένο. Κι όσο μέσα μου εγώ αργοπεθαινω να βγαίνεις και να λες τι φτύνει το μαλακισμενο. Οι μικροί πίνουν χημείες και αιωρούνται, με βαραίνουν οταν πανω μου κρατιούνται. Οι μεγάλοι δε με ξέχασαν θυμούνται, με ξέρουν απο τοσο δα και κάπως συγκινούνται. Μου λένε μην ξεχάσεις την πλατεία, λες και φάγαμε μαζι ταλαιπωρία, το χω έτοιμο κουφάλες τι χαμπάρια, ένα-δύο κολλητά τρία χιναρια (;). Οι φιλες μου στους δρόμους αυτούς, τρακάρουνε τους ώμους με τους περαστικούς. Επιλέγουν γκόμενους νευρικούς, γυρναν με μαύρα ματια και γδαρμένους καρπούς. Οτι κι αν κανω λες γυρίζω στα ίδια. Δεν υπάρχουνε διαμάντια στα συντρίμμια, λες και μ ένοιαξαν ποτε μου τα στολίδια, μ αγαπαν και με στηρίζουνε τ αγρίμια. Οχι γυναίκες μες στα βίντεο ζηλευεις, οταν γράφω με χαζεύεις, βαζω τραπ και χορεύεις. Αν δε σου βγαινει λες να μην το παιδεύεις, πες κατι ευχάριστο κι ας μην το πιστεύεις. Τα κομμάτια μου ειναι κρύα, οπως η κοινωνία, ένας φράχτης, ενα πήδημα και μια χειρονομία, για ολα όσα ειπα φοβαμαι καμια νύχτα μη με βρουν μαχαιρωμένο στο προαύλιο του ΑΠΘ. Κι αν χάσω τη ζωη μου θα κλάψουν οι δικοί μου που θέλουνε ν ακούνε ακαπελα στο τσαρδί μου. Η πραγματικότητα ντύνει τη μουσική μου , εξωγήινοι στην ταράτσα μου, σκουπίδια στην αυλή μου , φρικιά και συμμορίες φερνε στις γωνιές, πορείες κι απεργίες, εκκλησίες και μεσσίες. Δεν τα βλεπω ολα μαύρα, ποιος σου το πε, θελω φως οχι φακούς απο τα οπκε. Βαρεμαρα, γρανίτες και τσιγαρα Ιούλιος χωρις μπάλα, καυτός σα τη σαχαρα. Οταν δε γράφω ειναι τα νευρα μου σμπαραλια, λες να μην το φτύσω αν δεν τους παρει τα κεφάλια. Εισαι φευγάτη, ακούς τζαζ στο κρεβάτι και θες να σε ξυπνήσω πριν να γίνουν ολα στάχτη. Την παλεύουμε, 8ωρο στο 8ωρο κι ενα ζευγάρι ριμποκ κι ενα κούρεμα στο Φάληρο Οτι κι αν κανω λες γυρίζω στα ίδια. Δεν υπάρχουνε διαμάντια στα συντρίμμια, λες και μ ένοιαξαν ποτε μου τα στολίδια, μ αγαπαν και με στηρίζουνε τ αγρίμια. Οχι γυναίκες μες στα βίντεο ζηλευεις, οταν γράφω με χαζεύεις, βαζω τραπ και χορεύεις. Αν δε σου βγαινει λες να μην το παιδεύεις, πες κατι ευχάριστο κι ας μην το πιστεύεις. Ειναι άχρηστη η γενιά μου και το ζει στην επανάληψη, ανεργία με προϋπηρεσία στην κατάσταση. Τσιγαρα και χημεία, άχρηστη πληροφορία θελουμε ένσημα για μερες που μας φάγανε τα κρύα. Δε γουστάρω να δουλεύω, η δουλειά με αγχώνει και κάποιος μου είχε πει οτι το πνεύμα σκοτώνει. Το πανκ εχει πεθάνει αναπαύσου Καρπώνη κι εγω θα βρω μια σαραντάρα να με χαρτζιλικώνει. Για μουσικές, ταινίες και ποιος Γαμησε ποια θέλουν να μάθουν τι λεμε στα Ιλίσια ως αργά, ώρες που παρασέρνομαι και ψαχνω μαντάμ με μαλλι ξανθό σαν του Βασίλη Απαμάν. Η πόλη αυτη σε μίσησε μα την αγαπάς, στα στενά της τριγυρνάς και στα πλακάκια γλίστρας. Στους δρόμους ξεψυχαν και στους τάφους. Το περα δώθε για το τιποτα σε θελω παρών. Απ τη μητρόπολη πιο κατω τα χαράματα το σαββατο σουρωμενος να φωναζω κολλημένος ως το θάνατο. Όλη μερα λεει θα τρέχεις για να βγει το μεροκάματο κι η αλητεία μου κατάντησε του γέρου μου πια βάσανο. Αμα κανει πως θα βρέξει αστο να γαμηθει, δε μου καίγεται καρφί ο κόσμος αν διαλυθεί. Καταραμένοι, ενωμένοι αδερφε να σαι εκει. Κι αν ολα πανε στράφι ξανακάνω μια αρχη.