Βέβηλος Μήνυμα στο μπουκάλι - Λευτεριά

Ηθελα τόσα να σου πώ και τοσα να σου τάξω ήθελα να σε ψάξω ήθελα να είμαι θηρευτής είπα να μείνω σιωπηλός μα πως να το βαστάξω που να σταθώ να αράξω που να σταθείς να ονειρευτείς γυρέψαμε και οι δυο την ιδια φυλακή ιδανική να δραπετεύουμε απ τα ρολόγια μα εσυ φοβήθηκες δειλή και κρύφτηκες εκεί που την αγάπη τη σκοτώνουν φόβοι και μοιρολόγια κλείσε την πόρτα και ασε με και πέτα το κλειδί μπαίνω παιδί και γέρασα λίγο πριν κοιμηθώ δεν εχω ακούσει τίποτα και τίποτα δε δεί κάνε το ραβδί σου ρόπαλο μα δεν θα θυμηθώ  τρέχει το αίμα πλήγιασαν και οι δυο μου οι καρποί γιατί η σιωπή σου μου έσφιξε τις χειροπέδες αν δεν βρεθούμε εκεί στο μνήμα που έθαψες την ντροπή ίσως αρχίσω να σε ψάχνω στους παλιούς τεκέδες μα ειναι τα μάτια μου τυφλά καλή μου και το κελί που κρύβω μέσα μου μυρίζει αιθάλη τα αφτιά κομμένα και έχασα μια νύχτα τη φωνή μου  γι αυτο σου στέλνω μύνημα μέσα στο μπουκάλι Βάζω στο μπουκάλι μου βενζίνη και στουπί όταν το βρείς να διαβάσεις την οργή μου και αν νόμιζες πως έκλαψα μια νύχτα σαν κι αυτή φταίνε τα καπνογόνα που καίνε την πληγή μου Βάζω στο μπουκάλι μου βενζίνη και στουπί όταν το βρείς να διαβάσεις την οργή μου και αν νόμιζες πως έκλαψα μια νύχτα σαν κι αυτή φταίνε τα δακρυγόνα που καίνε την ψυχή μου Ηθελα τόσα να σου πώ τόσα να σου φωνάξω ήθελα να σε κράξω ήθελα να ειμαι ποιητής είπα να γίνω ακίνδυνος μα πως να το βαστάξω που να σταθώ να αράξω που να σταθείς να εκδικηθείς γκρεμίσαμε και οι δυο τον τοίχο του μυαλού  μα εσυ αλλού χαράμισες καθε σου πέτρα αυτη η ζωή σε θέλει μάχιμη και τσαμπουκαλού κοίτα σε σημαδεύουνε τώρα στα τρία μέτρα κλείσε τα μάτια μου έλεγες θυμάμαι γελαστή έτσι αρχίζουν τα όνειρα έτσι τελειώνει ο χρόνος μα ο χρόνος δεν τελείωσε σαν να χει ξεχαστεί και ενω τα κλείσαμε μαζί εγω τα βλέπω μόνος και τι δε μου είχες ορκιστεί και τι δε μου είχες τάξει μα τώρα η προδοσία σου σέρνεται χαμηλά παλιά φορούσες τίποτα τώρα φοράς μετάξι παλιά έκαιγαν βιβλία τώρα καίνε μυαλά μα είναι τα μάτια μου τυφλά δε βλέπω απ τους καπνούς και ίσως να μην σε ακούσω πατώντας τη σκανδάλη μην ψάχνεις μήνυμα να βρείς στους πέντε ωκεανούς γιατί το χω στα χέρια μου ακόμα το μπουκάλι



ΛΕΥΤΕΡΙΑ Δε σε γνωρίζω απο τα κρίματα που φέρνουν οι καιροί ούτε ασφαλώς απο την κόψη του σπαθιού την τρομερή δε σ έχω δει να ταξιδεύεις μέσα σε κεραίες ή να φοράς αρματωσιές χλαμύδες και σημαίες σε βρήκα μια νύχτα όταν σώπασαν τα ηχεία  να στέκεσαι αμίλητη έξω απο τα πειθαρχεία ή να κρύβεσαι αμήχανα πίσω απ΄τους τοίχους ψελίζοντας συνθήματα και στίχους δε σε γνωρίζω απο εικονίσματα στο πιο ψηλό ταβάνι απο παπάδες που μαστούριασαν με το λιβάνι δε σ έχω μάθει στο στρατό δεν υπηρέτησα  ούτε τον ύμνο σου ποτέ μου τον χαιρέτησα έχουμε αλλάξει δυο κουβέντες στο κρατητήριο και πέντε γράμματα σε κάποιο επισκεπτήριο φάγαμε ξύλο στο τέταρτο και στο αλλοδαπών και μας αφήσαν νηστικούς για μέρες στο μεταγωγών μοιραστήκαμε τη βρώμικη κουβέρτα υπηρεσίας  και τη φάλαγγα όταν δήλωσα αντιρρησίας κάτσαμε δίπλα σε κλούβα οι δυο μας στα κλεφτά σε δρομολόγια απο την Κέρκυρα στα Διαβατά και στείλαμε μαζί το σήμα του κινδύνου  ανεβασμένοι στη ταράτσα του Μαλανδρίνου μας πέταξαν στο κιούπη μας σπάσανε τα κόκκαλα ανθρωποφύλακες υπάλληλοι με ρόπαλα ράψαμε το στόμα μας σε απεργία πείνας βάλαμε φωτιά στο κέντρο της ακτίνας αντέξαμε το κρύο τα φάρμακα με δόσεις  σε μπλέ δωμάτια σταυρούς και καθηλώσεις μας πλάσανε σαν να είμασταν κομμάτια πλαστελίνης σ εξάμηνες ενέσεις αλομπερτίνης παραβιάσαμε την άδεια και όρους αποφυλάκισης γυρίσαμε παρέα ολα τα κέντρα κράτησης κι ήσουν εκεί μεσ΄το κελί μου με τη πνοή σου στα ψηλά ντουβάρια έδινα μαχαιριά οι τοίχοι κι οι στίχοι σε κρύβαν μαζί μου  για να σαι η δικιά μου Λευτεριά