Ταφ Λάθος - Καμία Ελπίδα

Έχω οργή και τόσο δίκιο που ταράζονται τα μέσα μου, το να ζεις εις βάρος άλλων σου αρέσει; Για πες μικρέ, πως πέρασες τη μέρα σου με διάλογο ή έτρεχες πάλι για να γίνεις από έλξη; Ξέρω ανθρώπους που τους τράβηξε το μαύρο μα έχεις μπει για τα καλά μες το σκοτάδι και σε χάνω. Ξέρω ανθρώπους που τους τράβηξε το άσπρο μα έχεις μπει για τα καλά, μες το τρελάδικο σε ψάχνω. Σε μια συζήτηση άκουσα ένα κουτό να λέει πως πήρε το μαχαίρι από ένα φίλο του που τον πότιζαν χάπια κι οι υπόλοιποι γελάγανε σαν ένδοξοι παρίες, τότε ευχήθηκα μετανιωμένος να τους 'ρθει στα μάτια. "Ίσως να 'μαι ευλογημένος" μου είπε ο εαυτός μου ένα βράδυ που σκεφτόμουνα το τέλος. Πέντε χρόνια ακόμα αν καθόμουνα στην Ρόδο ίσως να 'μουν με τους παιδικούς μου φίλους μες το έδαφος χωμένος. Μα αφού ζούμε δεν πειράζει, άσε τα ζόμπι να βγαίνουν βόλτα κι ο μπάτσος να τα δαμάζει, λεφτά στη τσέπη του να βάζει. Ήρθαν οι σωτήρες απ 'τα σύνορα με γκάζι. Ξύπνα! Ζωντάνεψε το θύμα και μας ρίχουν παγετώνες για να μπούμε οικειοθελώς μες το ζεστό μας μνήμα. Στην Ευρώπη είναι όλα ίδια, δεν είναι κρίση στην οικονομία μα πανικού απ' τις ειδήσεις που 'χεις τίγκα. Φεύγω να δω καμιά βιτρίνα, με κούρασε η ύπαρξη μου, πάω να γίνω αυτό που είδα. Πόσο το πουλάς αυτό μες τη θερμοκοιτίδα; Μου μοιάζεις σαν παιχνίδι από τα λίγα, είσαι ηλίθια. Χάθηκα σε αυτό που δεν θα υπάρξει, γι' αυτό βρήκα νερό σε ένα πλανήτη που 'χει κάψει κι αν στη τροχιά γυρίζω μ' ότι μ' έχει βλάψει. Είμαι κομήτης που την ιστορία που σου μαθαν θ' αλλάξει. Χάθηκα σε αυτό που δεν θα υπάρξει, γι' αυτό βρήκα νερό σε ένα πλανήτη που 'χει κάψει κι αν στη τροχιά γυρίζω μ' ότι μ' έχει βλάψει. Είμαι κομήτης που την ιστορία που σου μαθαν θ' ... Διάλειμμα για μπύρες ή διάλυμα στοματικό γι' ανάσες που βρωμάν σαν αποθήκες, αυτά που βγάζαν κόμπλεξ γίναν άτρωτα και κλίκες. Απ' έξω τους πλανιέμαι κι απορώ μ' όλους τους γλείφτες, ήχος καλός δε μοιάζει μα κάτσε για να ακούω μονάχα μπάσα μες το αμάξι, αν άκουγες τι λένε θα 'χες κράξει. Υπάρχει ένα σενάριο ότι όλοι το 'χουν χάσει και ψάχνουν να το βρουν με όποιο τίμημα υπάρξει. Τ' αφήνεις, θα περιμένω στον αέρα που θα ρωτάει το παιδί σου "σε ποιον έμοιασα πατέρα" Τότε θα νιώσεις την ασθένεια του χρήματος που σ' έτρωγε και η αξία ήταν το αίμα στη φανέλα. Μα χρέωσε τα στην καδένα, πες αυτά που έκανες πως τα' κανες γι' αυτόν κι όχι για σένα. Ζήτα την εξιλέωση απ' τις τόσες οικογένειες που τα παιδιά τους πια θα 'ναι χαμένα. Κι αυτά δεν γράφονται από μένα, γράφονται απ' αυτούς που κάθε μέρα είναι στο θέμα, που δεν αλλάζουνε το βλέμμα, που δεν αλλάζουν τίποτα να ζήσουνε στο ψέμα. Σ' αυτά που γράφουμε είναι λίγοι γιατί γράφονται με ευθύνη. Ευχαριστώ και κλείνει.