05. ΤΖΑΜΑΛ - Η ΦΑΒΕΛΑ

Στο μπαλκόνι μου καπνίζω, γλυκόπιοτο χασίς
Με κοιτάει απ το παράθυρο ο γιος της αλληνής
Που απέναντι φωνάζει μέρα-νύχτα στα παιδιά της
Και ξεσπάει πάνω τους τα ψυχολογικά της
Χιλιάδες ιστορίες, γκρίζες πολυκατοικίες
Κάθε εγώ, κάθε εσύ και ένα τσουβάλι αμαρτίες
Προβλήματα, λύσεις, φαρμακευτικές ουσίες
Όνειρα που σβησαν μέσα σε δικογραφίες
Με μάθανε να κάνω το σταυρό μου και να λέω
“βοήθα Παναγιά μου, εγώ σε τίποτα δε φταίω”
Αν κοιτάξουμε τα μούτρα μας όλοι μας στον καθρέφτη
Λίγο ή πολύ όλοι θα δούμε έναν ψεύτη
13.000 άνθρωποι στις φυλακές
10.000.000 ένοχοι γι’αυτές
Σκαλίζουνε τους τοίχους, συγχώρεση ζητώντας
Για εγκλήματα που απ’τη γέννα κάνανε κιόλας
Ο,τι πονάει δεν ξεχνιέται και η φτώχεια πονάει
Μια οικογένεια δε ζει με αυτά που της πετάει
Ένα κράτος βουτηγμένο ως το λαιμό στα σκατά
Κι έτσι ο μεγάλος γιος μια νύχτα βγαίνει παγανιά
Ναι βγαίνει παγανιά, πώς το είπαμε να δεις;
“Ο,τι έχουμε είμαστε εμείς, είμαστε εμείς”
Ένα λουλούδι στη μέση μιας χωματερής
Η επιβίωσή μας είναι αγώνας διαρκής
Αν μου δώσεις το ελεύθερο, εύκολα σκοτώνω
Κομματικές νεολαίες κι ούτε καν το μετανιώνω
Δεν ξέρω πως θα φτιάξει το μπουρδέλο που ζούμε
Ούτε πιστεύω τίποτα απ’αυτά που ακούμε
Δεν προσκυνάω κανέναν κι έπαψα να ονειρεύομαι
Αύριο είναι Δευτέρα κι απ’το πρωί θα παιδεύομαι
Δεν προσκυνάω κανέναν κι έπαψα να ονειρεύομαι
Αύριο είναι Δευτέρα κι απ’το πρωί θα..

12ώρα κάθε μέρα δουλεύουμε για ψίχουλα
Οι πλούσιοι μας λένε να τα βλέπουμε όλα ψύχραιμα
Μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα
Μάθαμε ν’αντέχουμε πέρα για πέρα
Δε μασάμε, πάμε, αλήτικα αγαπάμε
Αλήτικα μισούμε γι’αυτό δε μας αγαπάνε
Μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα
Και κάναμε αδερφό μας το φόβο και την τρέλα

Η πόλη βράζει, ο Δενδροπόταμος βρωμάει
Ένας πιτσιρικάς να γίνει παρακαλάει
Έχει στεγνώσει όλη η πόλη από μαύρο γιατί
Εδώ και μήνες δε στέλνουν τίποτα οι Αλβανοί
Στη Μοναστηρίου ένα σκοτωμένο σκυλί
Δυο Δ.Ι.Α.Σ. κυνηγάνε ένα αδύνατο παιδί
Παράξενες μέρες οι καλοκαιρινές
Η τόση ηρεμία μας γεμίζει με στρες
Δολοφονία στη Ροτόντα για ένα εφηβικό φιλί
Τους μπάτσους κανένας δε τους καλεί,μονάχα ασθενοφόρο
Τα παπούτσια του νεκρού μέχρι να ‘ρθουνε γίναν δώρο
Και πάλι σιγή
Γιατί στη ζούγκλα είναι γνωστό το ξέρει κι ένα παιδί
Ο φόβος είναι νόμος κι ο νόμος υποταγή
Καμιά φορά είναι πολύ δύσκολο, κοιτάω το θεό
Μετά θυμάμαι ότι είμαι μόνος μου και μονολογώ
Με βαλαν στο παιχνίδι χωρίς να ‘μαι φαβορί
Τα ‘χω όλα απέναντί μου, πληρώνω πολύ
Μα αφού γεννήθηκα θα ζήσω κι ο,τι φέρει το ζάρι
Η μάνα μου έβγαλε τον πιο μεγάλο πεισματάρη
Έχω στο χέρι τατουάζ ένα πέταλο για τύχη
Πως το λεγαν στο μίσος, ο κόσμος μας ανήκει
Την επαγγελία μου σκέφτομαι μήπως βρω
Αν περάσω κάποια μέρα τον ωκεανό
Μία όμορφη Λατίνα να μου μάθει ισπανικά
Κι ένα γήπεδο Αργεντίνικο στο σπίτι κοντά
Είναι τα blues της Σαλονίκης στη δικιά μου εκδοχή
Ξηγήσου να σ’εξηγηθώ, ζούμε σκληρή εποχή

12ώρα κάθε μέρα δουλεύουμε για ψίχουλα
Οι πλούσιοι μας λένε να τα βλέπουμε όλα ψύχραιμα
Μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα
Μάθαμε ν’αντέχουμε πέρα για πέρα
Δε μασάμε, πάμε, αλήτικα αγαπάμε
Αλήτικα μισούμε γι’αυτό δε μας αγαπάνε
Μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα
Και κάναμε αδερφό μας το φόβο και την τρέλα