03. ΤΖΑΜΑΛ - ΦΤΥΝΑΜΕ ΑΙΜΑ

Όταν γεννιέται ένας αλήτης χαίρεται και ο Θεός
γιατί γίνεται ο κόσμος λίγο πιο αληθινός
έτσι κι αλλιώς, καθένας μας πεθαίνει μοναχός
αλλά μέχρι τότε είναι στο χέρι μας ευτυχώς
σφίξε τις γροθιές σου, γιατί μη ρωτάς
γιατί κανένας μπάσταρδος δε νοιάστηκε για εμάς
δύο εκατομμύρια στην πόλη ψυχές
άλλες ίδιες, άλλες διαφορετικές
Έλληνες, Βαλκάνιοι, Άραβες, Αφρικάνοι
στον ίδιο πυρετό, κάθε μέρα και βράδυ
πως στο λένε στη γλώσσα σου το δε σε εμπιστεύομαι
κλέβω για να ζήσω, δε το χαίρομαι
πότε αρχίζει και πότε τελειώνει το ραμαζάνι
με τα μάτια μιλάνε χριστιανοί και μουσουλμάνοι
φτωχόπαιδα γεμάτο τη βρίσκουν με τις χημείες
φτηνά ναρκωτικά καλμάρουν τις ανησυχίες
πετάνε παπούτσια να κρεμαστούν από το καλώδιο
σαν εξαγνισμό της γειτονιάς για κάθε εμπόδιο
βλέπεις πλέον δε μασάνε
τους δαίμονες τους πήραν στο κατόπι κυνηγάνε
τη βγάζουνε με χύμα τσιγάρα και ένα καφέ
σαν ψυχές που βασανίστηκαν μες το Γεντί Κουλέ
μόνο αυτό αξίζει στο όνομά του να ορκίζεσαι
την πρώτη αγκαλιά όταν αποφυλακίζεσαι
Κάποτε στη Θεσσαλονίκη,
σε δύο εκατομμυρίων ψυχών αποθήκη
έζησαν μάγκες
ζωή γεμάτη ανάγκες
παράνομοι και νόμιμοι όλοι στις ίδιες βάρκες
Κάποτε στη Θεσσαλονίκη,
σε δύο εκατομμυρίων ψυχών αποθήκη
φτύναμε αίμα,
νιάτα παγιδευμένα
εγκληματικά μυαλά από την ανάγκη εκπαιδευμένα.