4. Μαύρος Αμνός - Μαύρος Βυθός (Prod. Ironic)

Κρεμασμένοι απ'τα σύρματα,
της λεωφόρου χαζεύουνε μετρώντας τα καθ'οδόν αυτοκίνητα,
πλήρη ηρεμία και επιείκεια,
βαρετές Κυριακές,
μέρες σιωπηλά επισκεπτήρια,
απομόνωσης κρατητήρια,
πως να σκεφτείς καθαρά όταν βρίσκεσαι υπό επήρεια;
ανάμεσα σε παράξενους ανθρώπους που πάσχουν απ'τη συνήθεια,
η εφηβεία σου ξέφτισε σε φυλακές και αναμορφωτήρια,
τώρα ξένος περιφέρεσαι στο πλήθος ανάμεσα σε σπίτια που είναι πια ερείπια,
δεν θυμάσαι το όνομα σου στη τσέπη κάτι ψιλά και αποκόμματα από εισιτήρια,
η στάθμη ανεβαίνει από την παλίρροια,
και πνίγει συναισθήματα,
μαζί και αυτά που σε κάνουν να νιώθεις γαλήνια,
οι πληγές πάνω σου ενθύμια,
το ποιος είσαι έχει να κάνει με το ποιος θέλεις να γίνεις και αν το ζητάς με ειλικρίνεια,
τα μάτια μας στη βροχή πια δεν κοιτάζουν με ευκρίνεια,
μαθαίνεις να ξεχωρίζεις το αληθινό με το ψεύτικο εκεί όπου δεν υπάρχει σαφήνεια,
οι μέρες περνάνε πια δίχως νόημα,
μετράς τις ώρες και τα λεπτά στους δείκτες που αργά κινούνται και αθόρυβα,
δεν μπορείς να ηρεμήσεις,
γύρω οι τοίχοι γεμάτοι αναμνήσεις,
φωτογραφίες από στιγμές χαρούμενες το παρελθόν δεν γίνεται να το σβήσεις,
θέλεις κάπου να μιλήσεις,
μα οι άνθρωποι δεν σ'ακούνε αντιθέτως σε ωθούν στο να αδιαφορήσεις,
όταν δεν είσαι συμβατός στη κοινωνία που χτίσαν με ψευδαισθήσεις,
τότε σου γυρνάνε τη πλάτη από φόβο μην τους ξυπνήσεις,
και θέλεις πίσω να γυρίσεις,
η φυλακή είναι εκεί που εσύ διάλεξες να τη χτίσεις,
όπου νιώθεις καλά εκεί ανήκεις,
ανεξαιρέτως το που και με ποιους μαζί θα βαδίζεις.

Ρεφρέν:

οι μέρες κυλάνε στα ρολόγια ο χρόνος περνάει,
δεν πίστεψα ποτέ μου πως ότι αξίζει πονάει,
κι αν έχασα πολλά είδα κάτι που όντως μετράει,
όσο εσύ μένεις πίσω μπροστά η ζωή προχωράει.