Ήρωας - Breathless

Η ελπίδα λέγαν κάποτε πεθαίνει τελευταία μα εγώ έχω καιρό
Που την έχω θάψει
Και γαμώτο ακόμα ζω μα όχι ωραία
Ακόμα δίχως ούτε μένα να χω για παρέα (χ3)

Κοίτα γνωρίζω πως μάλλον όποιος κάθεται μαζί μου υποφέρει και γι αυτό φέρω ευθύνη
Όμως την κρατώ πάντα στην πλάτη μου να μείνει βάρος για να στέκομαι κάπως ακλόνητος μέσα στη δίνη 
Κι αν ακόμα αποτυγχάνω το λάθος μου πληρώνω
Που αγαπάω ότι χάνω
Που ξεχνάω τι να δίνω παραπάνω
Κυοφορώ μικρόβιο που σ’ όλη τη ζωή μου δεν μ’ αφήνει όσα στοχεύω να τα φτάνω
Να σου πω και την αλήθεια έχω βαρεθεί τα πάντα δίχως μέλλον
Μαθήματα, σχολές χωρίς κανένα ενδιαφέρον
Μεροκάματο απ’ τα 17 μου
Κι οικογένεια σαν σκόνη μες στο διάβα των ανέμων
Έρωτες και πάθη που από μόνος μου κλωτσάω
Πέφτω κάθε μέρα που νομίζω πως πετάω
Τους φίλους μου άθελά μου σίγουρα απογοητεύω
Άλλος σήμερα κοιμάμαι κι άλλος αύριο ξυπνάω
Δυσκολεύω μονάχος μου το κάθε τι απλό
Έχετε δίκιο μα έτσι με θυμάμαι από μικρό
Μάλλον λατρεύω τα αυτοκαταστροφικά μου αισθήματα πιο πολύ από τον ίδιο μου τον εαυτό
Μα να χαρείς ποτέ μου δεν έχω σταθεί απαθής
Στ' αρχίδια μου αν είμαι ή δεν είμαι συμπαθής
Έχω γράψει όλα αυτά που μπορεί να μην πω ποτέ
Κι αν αναρωτηθείς έχω κάθε στιγμή μου σε κουπλέ
Ίσως την κάνω κάποια μέρα όπως σκέφτομαι στα αλήθεια
Κι από τώρα τα νέα μου ας μαθαίνεις απ τους γύρω
Μακάρι να ταν όλα παραμύθια και σαν ποιητής να κάνω τα ζόρια μου σύννεφα και ήλιο
Από υπερσυναισθηματισμό σίγουρα πάσχω
Κι έχω μήνες με όλο το είναι μου να χαμογελάσω
Τραβώ λοιπόν τον δρόμο τον άβατο προς τ’ άγνωστο
Κι αν κάπου μέσα του χαθώ ίσως και να αράξω.

Δεν έχω αναπνοή μέσα στα στήθια μου οι παλμοί κείτονται τώρα πια νεκροί
Δεν έχω αναπνοή ναι δεν έχω αναπνοή την άφησα μέσα στο σώμα άθελά μου να χαθεί 
Δεν έχω αναπνοή μέσα στα στήθια μου οι παλμοί κείτονται τώρα πια νεκροί
Δεν έχω αναπνοή ναι δεν έχω αναπνοή την άφησα κι αυτή όπου θέλει να χαθεί 

Ξέρεις πως είναι από λάθη σου να χάνεις ότι έχεις αγαπήσει περισσότερο
Ενοχές και τύψεις αναπτύσσονται σου τρων τα σωθικά και μέχρι να το συνηθίσεις είναι ότι χειρότερο
Το πώς περνάω θα το δεις μέσα στα μάτια μου ίσως το ακούσεις στα κομμάτια μου
Γι αυτό μη με ρωτάς κοίτα με κι αμέσως θα αντιληφθείς πως είναι ότι πιο δύσκολο να φταις που πονάς
Που περνάς ανάμεσα από όσα θες κι αν φυλάς από όσα που μόλις φύγουν μακριά εκτιμάς (;)
Είμαι μόλυνση ότι αγγίζει σβήνεται πεθαίνει μετά χάνεται γι αυτό παρακαλώ μη μ’ ακουμπάς
Όπως και να χει μαθαίνουμε από τα δικά μας λάθη
Μα αν είναι όντως έτσι έχω τα πάντα μάθει
Γαμώτο πόσο πιο εύκολο θα ήτανε να ήμασταν απλά μικρά σημάδια μες του σύμπαντος το χάρτη
Μα είμαστε άνθρωποι, νιώθουμε, βιώνουμε, γελάμε και πονάμε τα τραβάμε όλα μανιασμένα ως την άκρη
Πολλές φορές αξίζει κάτι τέτοιο ως το έπακρο μα κι άλλες σε ένα τέταρτο δεν πέφτει ούτε δάκρυ
Στο σαν άνοιξη την καρδιά μου παρακάλεσα να συνεχίσει να χτυπάει μα κι αυτή με έχει κουράσει 
Τώρα πια συγνώμη προς όσους έκανα να νιώσουν πως για μένα έχουν πέσει χαμηλά
Έχετε γεια του κόσμου ερωτευμένοι και χαρούμενοι εγώ θα προσπαθήσω να σας δω από μακριά
Δεν ξαναμπαίνω πουθενά εμπόδιο κι αν το χω κάνει κάποτε δεν το θελα μιλάω αληθινά
Ίσως αυτός ο ντόμπρος μου λόγος είναι ότι έχω κι είναι ο μόνος λόγος που μέχρι και σήμερα αντέχω
Ίσως τελικά να μην φοβάμαι το σκοτάδι μα εμένα στο σκοτάδι λοιπόν καλό σου βράδυ..