Μουσικοί Ισοβίτες feat. ΔΠΘ - Στους δρόμους

Κριτής:

Ονείρων θαμώνες πήραν τα αισθήματα μας, τους βάλαν κανόνες
και τα βγάλανε στη γύρα σαν πόρνες
να τα πηδήξουν ή να τα σκοτώσουν, τι προτιμάς;
στην Ελλάς τους 2006 κάτσε πούτσο να φας, μπας
και πας λίγο μπροστά, γιατί η ηλιθιότητα πλέον μαζεύει ποσοστά
και απ'των ρεπόρτερ τα φλας, καθώς γίνεσαι υπόδειγμα μόνο αν τ' ακουμπάς
και αν ντύνεσαι ακριβά, γιατί η ωραία εμφάνιση έγινε το κλειδί στην πόρτα
που σε οδηγεί ψηλά, μιλώντας πάντα κοινωνικά γιατί ηθικά παίζουν πολλά
άσ' το για άλλη φορά ή βγάλε τον εαυτό σου ψεύτη
νιώθεις άλλος, μα το ίδιο πρόσωπο στον καθρέφτη
το ίδιο μυαλό απ' άχυρο,
περιμένεις κάθε μέρα μέχρι να σου ρίξουν άκυρο
και δεν κουνιέσαι, δε μιλάς, πεθαίνεις ακριβώς όπως την ώρα που γεννιέσαι,
μεσ' τα αίματα, τώρα πια σε έμαθα και ξέρω πως για τα λεφτά γαμιέσαι
άνθρωπε με ευκολία, μου το 'πε η ίδια η ζωή δε το 'δα σε βιβλία
αυτά μου πρόσφεραν μόνο υπνηλία, έγινα λεία στα σχολεία
για να με καθηλώσουν σε θρανία
τόσα ανούσια χρόνια να χάνω τον καιρό μου με μοναδικό σκοπό να βγω κι εγώ στην ανεργία
νιώθω αηδία, γιατί σκοτώνεις με τόσο βάρβαρο τρόπο άλλο ένα παδί σου κοινωνία?

Detro:

Νύχτες κενές, το πλήθος αναπαύεται κάτω από κρατικές απειλές
οι φωνές, σιωπηλές σε μία όπερα του χθες χαμένοι,
η συνείδηση σαν φάντασμα να την κρατάει στοιχειωμένη
ποιος ήσυχος κοιμάται, πες μου τελικά τι μένει,
στο πάτωμα ένα πιστόλι με μια κάννη καπνισμένη
ποιος ήσυχος κοιμάται, από εκεί που
ζούμε και οι δύο αδερφέ μου στην πόλη του κτήνους
με νύχια και με δόντια, με χέρια και με πόδια
της ζωής κρατάμε σταθερά ως τώρα τα τιμόνια
κι αν κάπου φρένο πάτησα,
τώρα βάζω μπροστά για όλα τα χρόνια που στο τίποτα χαράμισα
στα σχολικά κλουβιά,
στρέφω το βλέμμα μου στην απάτη που παίζει παντού σε κάθε γειτονιά
είναι κάτι που θολώνει το μυαλό σου και για να δεις καθαρά
πρέπει μάτια κι αυτιά να κλείσεις και να νιώσεις την αλήθεια να γυρνά
τριγύρω μας κι εμείς πλάτη γυρνώντας τρέχουμε προς την εξέλιξη, γελά
ο διάολος μαζί μας γιατί πλέον το μίσος δε σταματά
για δες, όλα για τα λεφτά, παιδιά νεκρά, ορφανά κι άλλα φορείς τους AIDS
είπα δες, στα μάτια μου την κόλαση μεσ' την οποία περιφέρεσαι, πάψε να κλαις
κι ορκίσου πως στα δύσκολα πλάι μου θα ματώσεις τις γροθιές σου
όταν οι πρώτες σφαίρες πέσουν, δε σου εγγυάμαι ότι όλοι θ' αντέξουν
μα θα 'μαστε εκεί μέχρι να μας ρίξουν κάτω ή να μας δέσουν
οι ουρανοί με δάκρυα θα βρέξουνε τη γη, θα πέσουν
σφαλιάρες, σε ΜΑΤάδες παπάρες, οι μαύρες μέρες εκφοβίσαν τους πάντες
δίνουνε φως, να μας λείπει
εξάλλου πότε επιβίωναν μέσα στο φως οι λύκοι?

ΔΠΘ:

κοιτάζω απ' την άκρη της πόλης
τα φώτα που δίνουν ζωή σε ένα άψυχο τοπίο
κάνεις βουτιά στο κενό και ξυπνάς, σου φαίνεται αστείο
το πόσο εύκολα μπορείς κ εσύ να ανατραπείς απ'τους συνεχείς κραδασμούς
έχουν βουλώσει τα αυτιά σου και δεν ακούς τίποτα πια
ούτε καν την καρδιά σου που καμμιά φορά ξεχνιέται και να χτυπά, σταματά
μα ζεις για να δεις το μετά να επιφυλάσει μυστικά
ποτέ δεν φεύγω για πολύ και δεν πάω μακρυά μα θα 'θελα
μου μάθαν στο σχολείο πως να συμπεριφέρομαι πίσω από κάγκελα
την έκανα ξεχασέ με τώρα πες πως πέθανα, με φάγαν οι σκέψεις αυτές
ακούς φωνές αρκεί να πιστέψεις σε αυτές
μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό,
γυρνώ με τον πλανήτη μου γύρω απ' τον ίδιο μου τον εαυτό
να με γνωρίσω λίγο πιο καλά απ' ότι θες
σσσσσς, μην μιλάς, καταγράφεται κάθε λέξη που λες, και λέω
στου κόσμου τον πάτο ονειρεύομαι πως επιπλέω, δεν βλέπω τίποτα νέο
και αν υπάρχει κάτι που μας κάνει μοναδικούς ειναι ό,τι μας βγαίνει πηγαίο, ελεύθεροι κόβουμε βόλτες πάνω κάτω σε μια μεγάλη αυλή δημιουργήσαμε ανάγκες, που αν θες να τις καλύψεις κάπως θα κάνεις απάτες, στη ζούγκλα του μπετόν που κάποιοι μπάτσοι την είδαν προστάτες
και ζουν πελάτες, όπου κοιτάς άγνωστες φάτσες
χωρίζοντας ανθρώπους από ζώα συχνά με βάση τις ράτσες ή το χρώμα
φυτρώνει ο ρατσισμός μέσα από οποιοδήποτε κόμμα και μολύνει αφού ακόμα
και τους πιο δυνατούς σκοτώνει η ηρωίνη
ως η μέθοδος αποδυνάμωσης της ενεργούς μάζας που ζει μέσα σε τρύπες και ονειρεύεται τα ψέμματα, αυτών που έχουν την τελευταία κουβέντα
νήματα κινούν δεμένα πάνω σε ένα σύμβολο που πιστοί προσκυνούν
όσα κ αν κόψεις απ'την αρχή θα αναπτυχθούν, έτσι μένουμε στάσιμοι σε μια κατάσταση, γεννιόμαστε, πεθαίνουμε άσημοι και μισούμε από συμπαράσταση

Αφιερωμένο στην Γαλλία, όπου ακόμα τριγυρνάνε οι ψυχές, στους δρόμους στους οποίους δεν χωρούν αφεντικά και απειλές, στους δρόμους που σκοτώθηκαν γιατί δεν βγάλαν γλώσσα μα μολότοφ και γροθιές.