Ψυχοδράμα - Τρύπια μπάλα

ΔΠΘ

Συμβαίνει μερικές φορές να κάνεις όνειρα
κάτω απ'το απαθες βλέμμα των άψυχων οικοδομημάτων
όταν αποσύρεσαι στο φόντο που χτίζεται μέρα τη μέρα
το νέφος, η ρουτίνα γίνεται επικίνδυνη πολλές φορές
σ'ένα χαρτί γράφω όσα θα'θελα να πω σε κάποιους ασυζητητί
κι άλλοτε μένω σιωπηλός, καπνίζω, χαζεύοντας σε τοίχους ανώνυμα γκραφίτι
σκιτσογραφώντας το κόσμο σε ατάκες Μοντεκριστο και ισοβίτη
μεθυσμένος παράγοντας μουσικής στην αστική υπερκινητικότητα
αποδεκτή κοινώς η προσωπικότητα μπλέκεται με το στρες
κάποιες φορές οδηγείσαι σε ακατανόητες αναζητήσεις
σκέφτεσαι τι είναι αυτό που θες μα αδυνατείς να αποφασίσεις
στέκεσαι δίνοντας το σώμα σου στο στόμα της πόλης
όλα φαίνονται αλλιώτικα μόλις μπεις στον τρόπο σκέψης της
εξαφανίζεσαι υπό την υπόσχεση πως θα επιστρέψεις
όταν αλλάξεις τρόπο, θα πάψει να 'ναι δύσκολο για σένα
μα μη γίνεσαι αφελής, όσα σε κάνουν ν'απορείς
ερμήνευσε τα δεδομένα, έι μη σκέφτεσαι εμένα
το χασίς κρατάει τα μάτια μου ανοιχτά 24 ώρες τη μέρα
αποστηθίζω εικόνες, λόγια, περιστατικά που άλλοτε σκάνε απαρατήρητα στα μάτια μας μπροστά
κι άλλοτε θέλοντας και μη, τράβανε τη προσοχή μας
αποστασιοποιούμαι διακριτικά γιατί στην εποχή μας η φλυαρία έχει περιέργια, σκοτώνει
ο φόβος για τους γύρω μας, μας ωθεί στην επιλογή του να μένουμε μόνοι συχνά
παγώνοντας τις σχέσεις μεταξύ μας καθημερινά, καταλήγουμε ξένοι
τι κι αν μας χωρίζουν τοίχοι βάθους 10 εκατοστών, αδιάβατο το χάσμα λοιπόν
ως μόνος τρόπος επικοινωνίας η τέχνη που παίρνει χιλιάδες πρόσωπα
κι εκφράζεται με κάθε μέσο, σε κάθε δρόμο, μα δε μπορώ να το δέσω
ή να δεσμευτώ από κάθε νομοτεχνη για την τέχνη ανθεκτική στο χρόνο
όσα σ'οδηγούν σε αυτοκαταστροφή
λαμβάνονται μέσω της όρασης και γίνονται τροφή στη ψυχή
χαμηλοκάβαλο και σάλος, χώνοντας κουπλέ κάτω από φθινοπωρινή βροχή ναι
μόνος στη πόλη του κτήνους, με νύχια και με δόντια μένω ζωντανός ακόμα φιλαράκο μου
άκου με, γράφουμε ό,τι ζούμε, κι ό,τι ζούμε γράφουμε με σεβασμό στο δρόμο
μόνιμα δρούμε έχοντας τα μάτια μας ανοιχτά
είναι ένα απ'τα λίγα παιχνίδια που απέμειναν άθικτα
γύρω μας δαίμονες, άγχος κι εμμονές
κάποιοι από μας καταλήγουμε αυτόχειρες, θαμμένοι κάτω από σπαρακτικές φωνές, αδικημένοι
στα χείλη μιας γυναίκας που κουράστηκε να δίνεται σε απρόσωπους κι ανώμαλους, κάφρους του χρήματος
έχοντες αισχρότυπα φεχιτισμού ωθούν 14χρονα να παίζουνε σε τσόντες
πόρνες του χρήματος, πόρνες του κόκκινου φωτός και της καυτής ανάσας σκλάβες, ανώφελο..

Άυλος

ιστορίες τρέλας καθημερινής φθοράς πρώτη σελίδα στο ημερολόγιο μιας γενιάς χαμένη σ'όνειρα
εικόνες μιας ζωής βγαλμένης μέσα απ'τη κοιλιά μιας νοσηρής υπάρξεως χρώματα
ωχρά σ'έναν καμβά, τοπίο κόλαση
λεπτομέρειες γέννησης μοτίβο οτι κι αν κρυβω θα βρεθει κλεισμένο μες στο χρυσαφένιο κήπο
ρήγμα, νέο κενό παλμού στο φως του φεγγαριού μορφή νεκρού φωνή εξόντωση κακού της νύχτας κάλεσμα
στην ένωση νεκρά στοιχεία δράσης, αντιφάσεις της οντότητας, αλλοίωση πραγματικότητας
βία, ωμές σκηνές, χαραγμένη σε παιδικές ψυχές
αθώα χρόνια πίσω, προσπαθώ να ξαναζήσω κι ας σβήσω
συμβιβασμός με ερινύες, δαίμονες της σκέψης μας σκονταφτωντας αντλούν απ'το σκοτάδι φίλος
στο μαρμάρινο κόσμο, ψυχές το πόνο κάνουν ποίηση
εξιστορώντας της κάθε ζωής του δρόμου καθ'εικόνα κι ομοίωση, αλλοίωση,
βίωση, γείωση, θεσμός, καπνός, αναζήτηση
πάλι με τη ψεύτρα, παίδες όρκους παραμένει στην αγνότητα προσκολημένη
όμως τα βλέμματα, λόγια, νοθευμένες νύχτες μείναν στην ανάμνηση κρατώντας
κλαίει ο νόμος, ο φόβος, νόμος, αντίδραση σε σκοτεινή εξουσία
ορθά, κοφτά, εκφέροντας λέξεις και λόγια ψάχνοντας ουσία
κατανόηση κόσμου κι αναθεώρηση, μετά κενό, χαμένος σ'όλα αυτά που ίσως
δυστυχώς ξαναβιώσω το '89, γυρνάει στο μυαλό μου ακόμα
αρρωστημένη αγάπη ένιωσα και νιώθω ακόμα
2 ψυχές σαν χρόνος, σπίτι στοιχειωμένο απ'τη σιγή
κατάρες, ψίθυροι, για τα παιδικά χρόνια που φύγαν τέλος
τέλος άνθρωπος χαμένος μέσα στου στοχασμού
θανάτου όψη πιο κοντά ζυγώνει
διαφυγη απ'τη χημική ουτοπία
μα συγχρωμένοι μέσα στο παραμυθι, διωγμένοι από το κόσμο
ξένος μέσα στο ίδιο σπίτι που μεγάλωσα
ξένο και το φως που μπαίνει απ'το παράθυρό μου
γκρίζα φυλακή εκεί που κατοικεί το δεύτερο εγώ μου..


Ταυτισμένος Λάθος

η σάρκα μου λιώνει όπως το κερί δραματικά
κι απ'τον ιδρώτα δε μπορεί να πήξει το κερί που σβήνει
μια κάννη στο κεφάλι μου, τελειώνει η λογική δε ξέρω λοιπόν τι θα γίνει
τι θ'απογίνει κι από την επίδραση του μίσους, με ίσους όρους, με κάποιο τρόπο ίσως
ν'αλλάξω γνώμη, το μόνο πράγμα που ποτέ δε θα κανα θα'ταν να ζήταγα εγώ συγγνώμη
από που και να πάθω δικό μου εγκέφαλο δε θα ζήτηγα ποτέ τη γνώμη
μπορεί σ'όλη μου τη ζωή να μην είχα ρωτήσει ποτέ για να πάρω κάτι
να 'μουν ψεύτικος που τον καταλαβαν νωρίς
πως πολλοί με πρόδωσαν και έτσι τους γύρισα εγώ πλάτη
κι όμως από τα έγκατα του κόσμου κατάφερα και γύρισα
βρήκα ελπίδα κι έτσι χαρακτήρισα τον εαυτό μου λάθος, ταυτισμένος λάθος
ζήσε με πάθος, παίξε με πόνο, χαμένο παιδί και υψωνω παλι τον τονο
αναρωτιέμαι για το αν θα διαπράξω το φόνο που ετοιμώνω
συμβαδίζοντας στη πόλη που βαδίζει και οπλίζει, γυρίζει, γεμίζει και γεια σου..


Αλλοπρόσαλλος

λίγο πριν αποκοπώ απ'το δεδομένο μου αφορισμένες μεσω εξ'αιματος
εναλλακτικες μου μάρτυρες τα αδέρφια μου
και οι εχθροί μου έρπονται φιλόδοξα αμφισβητώντας
θεέ μου μην αφήνεις τόσο μίσος να πατήσει μέσα μου
ήδη έχω αρχίσει να νιώθω τη παραμόρφωση στον έσω μου έντονα
πρέπει να, πρέπει τι?
το μυαλό δουλεύει ασταμάτητα μ'αποτέλεσμα να κουράζεται η ψυχή
μα ίσως εκεί όπου δε τολμάει η καρδιά του κάθε κριτή μου να 'ρθει πιο κοντά
γαμημένοι ακόμα και νεκρός αξίζω πιο πολλά για μένα
ξεκόλλα, αποδοχή του αμαρτωλού
ποτέ μου δεν έδωσα αγάπη που μέσα της έκρυβε φόλα
μωρή γαμιόλα, έρμαιο ακαταναλωτο, νιώθεις και νιώθω
κάνω το κόσμο μου νόθο, νιώθω, για να μην το αποδεχτώ
μόνο κάτι που για μένα αξίζει πιο πολύ
νηφάλιο δέκτη μόνο να με κρατήσει λίγο ακόμα
λίγο πριν η σάρκα μου γίνει ένα με το χώμα
τρύπια μπάλα, τρύπιο μυαλό, κάννη στραμμένη στο δικό μου κρόταφο
μην απορείς, επέλεξε αν θα ζήσεις ή αν θα εκδικηθείς
μονάχα ό,τι είναι να κάνεις κάντο νωρίς, γιατί απλά..


ΔΠΘ

υπάρχουν πούστηδες παντού, πάντα θα υπάρχουν πούστηδες και τσάτσοι
ρουφιάνοι στη διαφθορά και οι μπάτσοι πίνοντας ντουμάνι
μικροπωλητές, άνεργοι, άστεγοι, ζητιάνοι
τρελοί ποιητές απελπισμένοι αναζητώντας τη λύτρωση σε μια σιωπηλή κάννη κι απόηχος μένει
λερώνοντας τους τοίχους μ'ό,τι σκότωσε τη σκέψη σου
κομμάτια το μυαλό σου μα το στόμα σου εν κινηση μένει, τρέμει και στο τέλος πεθαίνει
πηγή τροφής για αμφίποδα παράσιτα
χάρτινα τοπία μέσα από σπασμένα παράθυρα
στην έμπνευση ματσώνω βρωμιά, διαφθορά
για παρανόμους όπως σπρώχνονται πουτάνες και ναρκωτικά στη πιάτσα
απαρατηρητος ο δρόμος της βίας στη ράτσα
γίνομαι οπαδός και γράφω με πρησμένη από ξύλο τη φάτσα
μένω ανασφαλής στη τσιμεντένια αγκαλιά της πόλης μας
όλα τα δοκίμασα, θυσίασα τον εαυτό μου για να γράφω τραγούδια
μέσα από αυτά μου τα τραγούδια ωρίμασα
το κράτησα χαμηλά, ποτέ μου δεν το ατίμασα
πείνασα, μίσησα, έκλαψα, χτύπησα κεφάλι και σώμα στο τοίχο
θέλησα να γίνω εμπειρογνώμος πριν γράψω τον οποιονδήποτε στίχο
φίλε στ'αρχίδια μου οι κακές συνήθειες
μέρος του promotion είναι απλή διαφήμιση
όταν το ραπ παύει να βγαίνει στο δρόμο, παύει να λέγεται ραπ, αφού αποτελεί δυσφημιση
τρύπια μπάλα, το ζω και το γράφω, εκπροσωπόντας το παιχνίδι αυτό στο κύκλο το υπογράφω
σαν το φρικιό μου μέσα, ανοίγω τάφο κανοντας το λιγο
γνωριζοντας καλα πως στη κατάληξη θα σκάσουν τα μυαλά μου
την αχνίδα στο τοίχο μ'αίμα
συμβαίνει μερικές φορές να κάνεις όνειρα, τρύπια μπάλα...