Άυλος & ΔΠΘ - Λευκό σύστημα

Άυλος

μήνες εφτά, κηδεία στα αστικά κελιά φορτία
μες το κλήρο, αρρώστεια, εγκλεισμός, βουβό τοπίο
σ'ενα πλήρωμα, χρονικό αποτέλεσμα
χορήγηση ιατρικής καταστολής σα κέρασμα
κρεβάτι, δέσιμο, οργάνωση για ντου και πέσιμο
αδύναμες ψυχές στα καθαρκτήρια
σε κρατικά σφαγεία συνειδήσεων, εγκλεισμός
κι οργή συσσωρευμένη
νύχτες που η σκέψη παρεκλίνει
λευκό σύστημα κοινώς μαντρώματα
ο μόνος στόχος είναι να φιμώσουν στόματα
γιατροί, νοσηλευτές και περιτώματα
φαρμακωμένα σώματα, ηλεκτροσόκ, πειράματα,
ζωής συνθήκες γάμα τα
κουμπώματα, μνήμες νεκρές,παράθυρα με κάγκελα
στραβώματα, μερες πάνω στη σάρκα χαρακιές
μόνο για μέτρημα, ώρες βουβές
σκαλώματα με αναποδιές και πετζετιές
που να τα λες
αμέτρητες σκέψεις, φρίκες και πλάνα διαφυγής
μα εδώ που μπήκες δύσκολα θα βγεις
κι έτσι γυρίζει ο κύκλος, ξημερώματα
πεθαίνεις ξαφνικά και ανασταίνεσαι
στο ίδιο περιβάλλον υπνοβάτες περιφέρονται άβουλα
καθρέφτες, μάτια άδεια, στόματα ραμμένα, ερημιά
υπάρχει φόβος εκεί έξω
θα μείνω στο κλουβί μου κι όσο αντέξω

ΔΠΘ

η φυλακή μου, εικονικό παρασκεύασμα
ένα φανταστικό καταφύγιο
όπου εκεί βρίσκω την επιθυμητή μου γαλήνη
στο κλουβί, που φέρω βόλτες σαν αγρίμι
πριν το τέλος άλλος ένας κύκλος κλείνει
είν' η σιωπή σου που λέει πολλά
πιο πολλά κι απ'όσα το στόμα
πεδίο πειραματισμού το σώμα
ξέφυγα χαζεύοντας τον ουρανό ν'αλλάζει χρώμα
κάτοικος 07, διανύω πορείες σε μια άγνωστη πολιτεία
καινούρια πιάτσα, γνωστη πελατεία
κι είπα να βάλω τελεία
κόψω ποτέ τις παρεκτροπές και πιάσω ευθεία
καμμένα οχήματα, τζάμια σπασμένα, σηκωσαν τα φαρμακεία
περνώ τις νύχτες μου συντροφιά εγώ με τη φοβία
αν είχα μια ευχή θα πρόσεχα τι είναι αυτό που θέλω να πάρω
πως καταλήγει σε χάλι μια κατάσταση
ζεις κι εσύ μαζί της μια αρρωστημένη παράσταση
θολώνει το τρίτο οπτικό μέσο
ένα λεπτό φτάνει τον κόμπο να δέσω
να πέσω με τα μάτια κλειστά
νεκρός θα τους αρέσω
μα δε παίζει τέτοιο σενάριο
το μυαλό μου ν'αλλέσω
έχω την επιθυμία να γίνω αυτός που ήδη είμαι στη παραφωνία
ο έξω απ'εδώ τριγυρν' απ'το σούρουπ' ως την αυγή στη συνοικία
θερίζει ψυχές άτυχες
είναι το γεγονός πως έχεις συνήθειες κακές
σκοτεινές εκδοχές που πηγάζουν μέσα από πληγές
που στο δέρμα σου ανοίγονται
μα δε βαριέσαι, όλα για κάποιο λόγο στη τελική γίνονται
μπορείς να ξεχωρίσεις τους δειλούς
είναι αυτοί που δε φαίνονται γιατί απλά κρύβονται
σα φίδια, γύρω απ'το ίδιο τους το σώμα να τιλύγονται
γύρω μας, χιλιάδες σκοτεινά μονοπάτια
πλαστικά σώματα, γυάλινα μάτια
ανθρώπινα μέλη, σάρκας κομμάτια
τις νύχτες άρπαγα ως εκεί που ο κήπος της εδέμ έχει πνιγεί στ'αγκάθια
το βρέφος θυσια για την Μορμωωώ
το δέντρο μάτωσε όταν χαράξαμε τον κορμό
μόνο μόνος μου πολεμώ

ρεφραιν

είναι μακριά, ο κόσμος γύρω μας πάγωσε
μα δεν είναι αργά, μια σκέψη αρκεί μονάχα
για να σπάσεις τα δεσμά
χαμένη αλήθεια, η λογική που ζεις κι ακολουθείς πιστά
τυφλός σ'αρρωστημένα παραμύθια