Βρωμικος Νοτος-Πισω απο τα συννεφα

Jum (Στίγμα)

Πίσω απ' τα σύννεφα
εξερευνητές ξανά
γι ακόμη μια φορά
να στρέψουμε τον ήλιο προς τη γη
η θολή ματιά μας παραμένει κάπου εκεί
προσμένοντας βροχή και ουράνιο τόξο
που στο τέρμα του κρύβεται η καθημερινή μας αντοχή
και ανοχή σε μυαλά που ξεσαλώσανε απ' την σιωπή
πέφτοντας σε σφάλματος ροή
το μίσος άπλωσε τα δίχτυα του
τα όνειρά μας μάγκωσε
στης αγάπης μας την αυλή τη σκέψη μας την άλωσε
μπροστά στο αύριο πες μου που πάμε εαυτέ μου
λίγο να αναρωτηθώ
σε αυτό τον γαμημμένο κόσμο ακρόβατώ
δεν ξέρω αν μπορώ να ανταπεξέλθω
και αν μπορώ,μου περνάει απ' το μυαλό η υπόνεια
πως κάποια μέρα μπορεί και να τρελαθώ
τα πάντα αλλάζουν ανά πάσα στιγμή και λεπτό
το λάθος γίνεται σωστό
στο άγνωστο βαδίζουμε
μέσα από την ρουτίνα μας το μέλλον ατενίζουμε
σαν απότιστες ρίζες σαπίζουμε
να δούμε άσπρη μέρα
μέσα στο νέφος ψάχνοντας απεγνωσμένα για αέρα
σαν σφαίρα ταξιδεύει η σκέψη μας
πέρα ως πέρα
εκεί που μέσα από την φωτοσύνθεση προσπαθούμε να σώσουμε την λογική μας
μια ηλιαχτίδα μοναχά αρκεί
να φωτίσει την αόρατη ύπαρξή μας
προς στιγμήν μας κόψαν την αναπνοή
και δεν ακούγεται η φωνή μας

Νέρων (Στίγμα)

Σύννεφο φύγε,εξαφανίσου
πάρε και κάθε επίμονη σκιά μαζί σου
η μισή ντροπή δικιά μου
η υπόλοιπη δική σου
πάρε και αυτήν
τη μιζέρια που τυλίγει τους ανθρώπους
τη σημερινή εποχή
διάλεξα μια άλλη εκδοχή
στο παραμύθι θέλω χρώματα και φως ηλίου
σε κάθε αναπόφευκτο ταξίδι μυστηρίου
δεν ζήτησα ποτέ την ευλογία του Κυρίου
μόνο στο φως πιστεύω
το φως που κρύβει ο καθένας μέσα του είναι καλά κρυμμένο
μα έμαθα να το κλέβω
θέλω τον ουρανό που με σκεπάζει να είναι καθαρός
η κάθε συννεφιά που φέρνει αστραπές να μην τον σκιάζει
χτίζοντας φυλακή τσιμέντου να κρυφτείς
είναι ειρωνία να μην ξέρεις με ποιόν τρόπο θα αποδράσεις
με ποιό τρόπο θα δράσεις
την πέτρα να σπάσεις
να δεις τον ήλιο και απλά να του χαμογελάσεις


Aim (Στίγμα)

Πίσω από πέπλο πιστεύω πως βλέπω τον εαυτό μου πληγωμένο για μια στιγμή
λουλούδι νιώθω στη γη
που αντί να ανθίζει σαπίζει
αιμοραγεί,από τα πέταλα ρέει το αίμα αρκετό για να ποτιστεί
η κάθε ρίζα απ' την αρχή ξεχωριστά επέρχεται
ρίζη (?) και αλλαγή
αφού η φωταγώγηση δεν είναι αρκετή
μάθαμε στη συσκώτηση
καθηλωμένος ο νους στην απόρριψη
ισχυρή δόνηση που αρνητικά σήματα εκπέμπει
μονάχα μίσος διοχετεύει
στην καρδιά μας μέσα το σύννεφο που
τη ζωντάνια στο φως κρύβει
κανείς δεν κοιτά να αποφύγει
ενώ έχουμε όλα τα μέσα
λίγο αγάπη στον εαυτό μας
στο συνάνθρωπό μας
απλά να κοιτάμε σαν άνθρωποι την επιβίωσή μας και όχι τον χαμό μας
το μυστικό μας,το φως που κρατάμε μέσα μας
για το καλό μας
θα έπρεπε να το μοιραζόμασταν με τον διπλανό μας
λίγο χαμόγελο και υποστήριξη
αγνή ψυχή και συγκίνηση
θέλει τον κόσμο να έχουμε δικό μας
μα απέχουμε απ' τ' όνειρό μας
γιατί αρκούμαστε σε κάθε τι μίζερο
που απορροφάμε κρυμμένοι πίσω από το σύννεφό μας
πίσω από το σύννεφό μας


Νεκρός Παλμός

Κοίτα πως ανθίζω ξανά
μα ανθίζω με περισσότερα αγκάθια
στο σώμα ξεθωριασμένα πέταλα
οι ρίζες μας διψάν για μια ηλιαχτίδα απ' το φως
πέρα το πως κάνουν,μεθάν κάτω απ΄ τον ίδιο ουρανό
αναπτύσσομαι κάτω από σκιές κτηρίων
μα έχω ανάγκη από νερό για να βλαστήσω
άδεια αυτή η θέα απ' το παράθυρο να αφεθώ
θριματίζω στο καπνό ένα από ____ απώλεια
στο πρόσωπό μου συνηθής αυθόρμητα χαμόγελα
και αυτή η χαρμάνα μου απ' τη σπίντα που άθελα πήζει στα σωθικά
νήχια και δόντια μας μπηγμένα μες στη σάρκα βαθιά,ανώφελα ματώνει
καθώς η πόλη μας καλύπτει και πατούμε λευκό χιόνη χιόνι
ν' ανασάνω δεν μπορώ
στην ίδια αυτή μας τρέλα
ψάχνοντας λίγο απ' τ' αντίδοτο
μένω μόνιμος κάτοικος
στο άδειο μου επιβλαβές περιβάλλον
να ζω ως παράλυτος να ζω
να ζω ως παράλυτος να ζω