Βρωμικος Νοτος-Πίσω στο τρελάδικο

Κουρσάρος

Κοίτα τριγύρω τα πράγματα στενεύουν 
Όπως το δωμάτιο και είναι τόσο άδικο
Ο μικρός καθρέφτης που κοιτάζω με παντρεύει 
Με σκουπί το στόμα ανοίγει να φωνάξει μα γυρνάω στο τρελάδικο
Εκεί που ανθρώποι σκάνε πάντα με χαμόγελα
Εκεί που σε τρελαίνει καθετί αληθινό
Κατάντησε ότι πιο δυνατό και λαμπερό 
Να μοιάζει με τρελό σ’αυτό τον κόσμο 
Μια κοιτώ και μια λυπάμαι
Κράτα ψηλά το κεφάλι φίλε, μου λένε
Μα έχω συλλάβει στον εαυτό μου αμέτρητες φορές
Στα μάτια μου, στην γλώσσα της καρδιάς να μιλάνε 
Και το γνωστό μικρό στενάχωρο βήμα να λένε
Και δάκρυ-δάκρυ το μονοπάτι καίγεται 
Σ’ανηφορίες μα συνηθίζουν να πηγαίνουνε και στον κατήφορο 
Πισώπλατα σπρωξίματα, παράξενα δειλίματα 
Είσαι ο επόμενος στα θύματα
Σε ένα γκρεμό γεμάτο βράχια και αινίγματα 
Αργά τα βήματα 
Βουνό τα συναισθήματα 
Θεράπευση ζητάνε 
Χίλιες λέξεις μία εικόνα, μία εικόνα, ένα παράπονο, ένα παράπονο
Κι όσο αντέξεις

Jum

Σχιζοφρένεια στο κόσμο επικρατεί 
Αφού κανείς πλέον τα βράδια δεν μπορεί να κοιμηθεί
Την ησυχία του να βρει μακριά απ’τον πόνο 
Να γινότανε πουλί να πετούσε ψηλά περήφανο και μόνο
Κάπου εκεί μέσα κι εγώ επιβιώνω 
Αυτά που νιώθω στο χαρτί αποτυπώνω
Να μ’ακούσεις, στο μυαλό μου το καλό και το κακό
Σε καθημερινές συγκρούσεις 
Ότι δεν σ’αγγίζει κοίτα ν’αποκρούσεις
Φίλε γάμα τα
Γυρίζω σπίτι πάντα τα χαράματα
Επί καθημερινές βάσεως τα ίδια πράγματα, συμβαίνουν γύρω
Για λίγο να ξεφύγω 
Λες να είμαι τυχερός να ρίξω κλήρο
Δεν νομίζω
Σαν το γυαλί πολλές φορές ραγίζω
Μα ελπίζω, αφού το μόνο που μας δένει εδώ που κατοικώ στο γκρίζο
Λίγο αέρα καθαρό ζητώντας 
Το γαλάζιο που όλο αλλάζει είπαμε θα το βρούμε μοναχά πετώντας, πετώντας, πετώντας

Αιm

Στον κατήφορο που μ’είδες 
Σκάει αν το ξέρω πως βρήκες
Την διάθεση να με σώσεις από τις δικές μου φρίκες
Το χέρι σου άπλωσες, δεν δίστασες στο παραμύθι μου αδελφέ μου μέσα μπήκες
Το τι είδες μην μου πεις
Μόνο την λογική να βρεις κι όταν θα’μαστε οι δυο μας να μην μετράς τι θα πεις
Την σκέψη μου αφήνω ελεύθερη να δύο, τρεις
Τα βράδια που κάθομαι μόνος δεν θα’θελες να με δεις
Τσιγάρο στο χέρι, και ποτήρι γεμάτο
Κι Αφηγητής εγώ απέναντι μου λάθη, μνήμες 
Προσπαθώ απ’αυτά να διορθωθώ 
Κοιτώ, τον ουρανό και γεύομαι κάθε στιγμή που ελεύθερος γυρνώ
Το εκμεταλλεύομαι ίσως παραπάνω απ’το κανονικό
Που μέρα τριγυρίζει, μετά δεν υπάρχει λύση
Πιστόλι στο κρόταφο αυτό σίγουρα θα βοηθήσει

Ιανός

Είναι ανώφελο χαράματα καθρέφτες να κοιτώ
Κοιτώ, ότι έμεινε από μένα μία νύχτα που ότι έψαχνα να βρω
Έφερα δίπλα όταν τ’άγγιξα ένιωσα ένα κενό
Καινούργιο γνώριμο, σαν τα σκοτάδια που χρόνια μιλώ
Υποκατάστατα ψάχνουνε συνοχήΠατριαρχεί στο ίδιο τρελάδικο δηλώνει επιστροφή
Εσωστρεφή στοιχήματα χαθήκανε κι η διαδρομή
Παρομοίωση φτηνή από ένα ανάπηρο ποιητή 
Μια νοθευμένη πόση απ’το ποτήρι ενός μπεκρή 
Αναλώνεις λες σιωπές μας φτιάχνουν μια εκκωφαντική φωνή
Που εκπέμπει, τώρα σέρνει
Μια συχνότητα ψηλή
Η κάννη μερικές φορές ίσως να μοιάζει ελκυστική 
Φταίει το μυαλό που’ναι μικρό και δεν θα αντιληφθεί 
Εγωισμοί σέρνουν, κι ενώ χαρά έχει μόνο η διαδρομή
Όσο τα πόδια μου πατώ, άλλο τόσο παίρνω γραμμή
Θα επιστρέψω δυνατός έτσι θέλω να’σαι κι εσύ

Ονειροβάτης

Αγγίζει η μέρα της νύχτας τα σεντόνια
Κι ο χρόνος δάσκαλος καλός, τώρα μας ωριμάζει 
Ποτάμι σκέψεις τρέχουνε εδώ και χρόνια
Κι η μοίρα σιωπηλά από κάτω μας κρυφοκοιτάζει 
Περιπλανώμενος περπατητής αυτής της γης
Δειλά κάτι να αφήσω πριν να φύγω προσπαθώ
Διψάω, πολύ και πίνω από πληγή που αιμορραγεί 
Ένα χαμόγελο αληθινό ζητώ να μην χαθώ
Οι μέρες μας σιχάθηκαν, κυλάνε τόσο γρήγορα
Κι οι αναμνήσεις αργά τώρα μπαίνουν σε τροχιά
Τα θέλω μας κουράστηκαν γίναν εφήμερα 
Οπλίστηκε η ψυχή μας με τα χέρια ενός φονιά
Ο άνθρωπος συνήθισε να ζει σαν ματωμένος
Μέσα στο χάος που επιβάλλει τώρα η εποχή
Να μεγαλώνει ξένους, ανάμεσά τους ξένος
Πολλοί το ξέρουν μα κανείς δεν κάνει την αρχή
Αμφιβολία, η απληστία και ο δόλος ενωθήκανε
Μέσα σ’αυτά μεγάλωσε το άδικο 
Και τα μικρά πριν μεγαλώσουν ξεραθήκανε
Γίναν κελιά στης πολιτείας το τρελάδικο

Προπάτωρ

Στο που και που στο κάπου κάπου
Διαλύσαμε εποχή του δράκου 
Μόνο βία, απ’τα χρόνια στα θρανία
Από γωνιά σε γωνία
Κοιτώ στενά, παραμονεύουν τα θηρία
Είναι μυστήρια επικίνδυνη σε μας αυτή η κοινωνία
Μα θέλει τρόπο και γνώση να λάβεις, πια δίχως κόπο
Μα δεν παίζει, παίζει να χαθείς στο δρόμο
Παίζει κώλο να δώσεις αντί για λόγο
Λόγος για καταστροφή 
Καθημερινά να χάνεται η ανθρώπινη επαφή
Ε και τι, λες, ε και τι, τι 
Χορεύει ο σατανάς στα μάτια σου 
Μέσα απ’αυτό το γαμημένο σου κουτί
Σε θυμάμαι ήσουν εκεί
Όταν προσπάθησα να βρω μες τα λόγια σου 
Ήταν εκεί, λίγοι είναι οι φίλοι 
Κι ακόμα άλλοι τόσοι οι εχθροί
Είναι μικροί και είναι κρίμα 
Στα χέρια τους αξία μόνο το χρήμα, γάμησε με
Ψάχνω τον εαυτό μου βήμα προς βήμα
Μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα
Μα κάνει κρύο θα ξανάρθω
Πέφτουνε βροχές τα κότσια μου
Γυρνάω πάνω στο πάγο

Έμεινα αρκετό καιρό μόνος για να με μάθω
Χ3