Διπλή κόκκινη γραμμή - Κάπου στην έρημο

Sadomas:

Όταν το σάπιο μου μυαλό με ταλαντεύει
χάνω χρόνο
καρφώνω βλέμματα για αγάπη, πόνο
με νιώθεις;
κόκκινος ήλιος στα νανουρίσματα της όχθης
σ'ένα πέλαγος
άδειες της στιγμής νιότης
κοίτα στον ουρανό μα μην ψάχνεις κάτι περίεργο
η φαντασία γίνεται σφυρί γίνεται σύνεργο
αισθάνομαι εκλεκτός και παραμένω
όπου ανθίζει η αγάπη ελέγχω το πεπρωμένο
καλύτερα νεκρός παρά ένα μισοπεθαμένο σώμα
ξένο σε φίλους και σε θεούς
δωμάτια με mics αναμμένα έχω ναούς
κυνήγησα το πνεύμα σου μέσα από τους καπνούς
μα ήτανε τζίφος
σα χαρακίρι με του εχθρού μου το ξίφος
μα επέζησα κι εκτίμησα τα αληθινά συνήθως
έπαψε να με βασανίζει αυτός ο ανούσιος γρίφος
γεννημένος μ'έναν απ'τους σκοπούς μου
να φύγω ευτυχισμένος

ΔΠΘ:

Μαύρος ήλιος
συρματοπλέγματα, σάπια γέλια
ανθρώπων φωνές κάτω απ'τα θεμέλια
κάτω απ'τη γη γυρίζει κι αυτή
δεν λεεί ποτέ να σταματήσει
είμαι σε μια συνεχή σύγχυση
και πίνω το χασίσι
το φάρμακο που θα με ηρεμήσει
στο να τα βρω με την πάρτη μου
είναι η λύση
καμμιά φορά αυτά που νιώθει η καρδιά
η γλώσσα δεν μπορεί ούτε καν να τα μιλήσει
φιλίες, έρωτες, αγάπες, μίση
είμαι δικός μου
μονάδα σε κάποια γωνιά του κόσμου
κι ακόμα προσπαθώ να βρω το φως μου
μα απ'την άλλη
συνήθισα να βλέπω καλύτερα στο σκοτάδι
κάθε μου σημάδι
είναι κι απόδειξη πως έζησα πηγάδι γεμάτο ψυχές
κατέβηκα στον άδη, τον κορόιδεψα
πάσχισα ξανανέβηκα
βγήκα στην έρημο, άναψα φωτιά, μίλησα με πνεύματα
κι έπειτα μέθυσα
ξύπνησα με το φως του ήλιου, τον χαιρέτησα
το χθες είναι χθες
κι ό,τι ανήκει σ'αυτό το ξεπέρασα

είναι 2ΚΓ, το Μαύρο Λούκι, Sadomas
ένα και το αυτό