Οι άνθρωποι στα χρόνια μας - Anser & Eversor

Περνάνε μια ζωή χαζεύοντας κάθε στιγμή,
πεθαίνοντας μένοντας μόνοι στον εαυτό τους.
Αγάπη κι έρωτας απ'το καθιστικό τους,
ζωή απ' τη tv ταύτιση με τον αγαπημένο ηθοποιό τους.

Ναι, διαβάζουν όχι για να μορφωθούν
μα να σπουδάσουν, 
όχι για να εξελιχθούν μα μια
καλή δουλειά να πιασουν. 
Όχι αυτοί ειν' οι στόχοι 
άνθρωποι στα χρόνια μας,
δεν κοιτάζουν μέσα μας προσέχουν 
την εικόνα μας.
Δεν θέλουν να σ'αγαπήσουν μα να σ'ακουμπήσουν,
μαζί τους να ταυτιστείς να φτύσουν στο αυτί σου λόγια.
Να μην είσαι γι'αυτούς απλά μιμήσου αυτό που θα θελες 
να ήσουν,
για να σε πείσουν πως πίσω δεν θα γυρίσουνε.

Ανάβουν φωτιές όχι για να 
ζεσταθούν μα για κάψουν,
ζητάνε φως όχι να δουν
μα για να λάμψουν. 
Αρκούνται στο να ψάξουν 
κι όχι στο να βρουν,
φοβούνται να σου ανοιχτούν 
αρνούνται να πληγωθούν. 
Ζούνε το τώρα και ψυχορραγώντας
ώρα ζητούν προχωρώντας, 
μόνοι ζουν, οδηγούν 
μια κούρσα τερματισμού και 
τέρμα να βρουν.
Μάχη, με πάθη 
στο μάτι του κυκλώνα,
τόσο μόνοι, τόσο μόνοι οι 
άνθρωποι αυτού του αιώνα.
Ξέρουνε λίγο απ'όλα άρα δεν ξέρουν τίποτα,
τα θέλαν όλα και γι'αυτό δεν πήραν τίποτα.
Νιώθουν ελεύθεροι κι ας ζουν πίσω απ'τα σίδερα,
οι άνθρωποι στα χρόνια μας οι άνθρωποι του σήμερα.

Νιώθουνε κυνηγοί κι 
ας είναι αυτοί το θήραμα,
λένε πως ειν' ξεχωριστοί
κι ας ζουν στο πείραμα.
Πιο σκλάβοι από ποτέ 
αιχμάλωτοι στο σύστημα,
οι άνθρωποι στα χρόνια μας 
οι άνθρωποι του σήμερα.
Ζούνε την δεύτερη ζωή τους μέσ'απ' το προφίλ τους,
αγκαλιά με την φωτογραφική 
μηχανή τους δουλειά το pc τους.
Μέσα απ'την απομόνωση τους ψάχνουν τρίτους,
για φίλους μιλιά δεν βγάζουν βουλιάζοντας την σιωπή τους.

Μια κατάθλιψη ζωή απ'την κατάψυξη,
Χειμώνας μόνιμα μέσα τους
οι άνθρωποι που 
μισούν να δουν Άνοιξη.
Μασημένη τροφή μασουν 
μαζεμένοι μαζί ζουν,
στα ψυχοφάρμακα εθισμένοι 
να έχουν καλή διάθεση.
Δεν θέλουν να σωθούν μα κάποιος να τους σώσει,
κάποιος να τους δώσει το χέρι στο χείλος του γκρεμού.
Πάντα τους φόβιζε ο ήλιος το νου γιατί φωτίζει ατέλειες,
και λάθη καλύτερα γι'αυτούς λοιπόν σκοτάδι.

Κοίτα γάμα την μόρφωση τους 
κοίτα στην ψυχή τους,
γάμα τα χαρτιά τους κοίταξε
μέσα στα σωθικά τους. 
Γάμα το χαμόγελο τους 
γάμα το φέρσιμο τους,
έχουν τα πάντα νομίζουνε, 
μα τίποτα δικό τους.
Ξέρουνε λίγο απ'όλα άρα δεν ξέρουν τίποτα,
τα θέλαν όλα και γι'αυτό δεν πήραν τίποτα.
Νιώθουν ελεύθεροι κι ας ζουν πίσω απ'τα σίδερα,
οι άνθρωποι στα χρόνια μας οι άνθρωποι του σήμερα.

Νιώθουνε κυνηγοί κι ας
είναι αυτοί το θήραμα, 
λένε πως ειν' ξεχωριστοί κι 
ας ζουν στο πείραμα.
Πιο σκλάβοι από ποτέ 
αιχμάλωτοι στο σύστημα,
οι άνθρωποι στα χρόνια μας 
οι άνθρωποι του σήμερα.