Ψυχοδραμα 07 - Ζωή σκληρή, χαμένα χρόνια

Αυλος:
Σκληρη ζωη χαμενα χρονια.....
Μοιαζει η ζωη μας με μια ρωσικη ρουλετα
μικρες οι πιθανοτητες να φυγεις ζωντανος και καθαρος
τα πραγματα γινονται σβελτα
εδω δεν παιζει ευκαιρια δευτερη αν πηρες βαπτισμα πυρος στη βια
αν μισησες τον εαυτο σου βραδυα θολωμενα,κρυα
αν βρηκες μες τον πονο καποια ουσια
κι αν παλεψες με εθισμους και μπουχτισες απ'την υποκρισια
συγγενεια δεν παιζει καμια
κρατα μουτρα στο θανατο γελωντας
ξερωντας πως καποια μερα θα μας βρει τυφλα πισωπλατα
οι πειρες μας σφαιρες που διασταυρωθηκαν
στα καγκελα καποια θερια ανημερα
αν μπεις στον ταφο με το ενα ποδι κι οι αλλοι σε κοιτουν ανυμπορα
αδυναμοι να δρασουν να ξεφυγουν
μια δοση απο φαρμακι στο αιμα και πονο πνιγουν
τα πραγματα τα ειδα απ΄την καλη κι απ'την αναποδη
εδω δεν ειναι τεχνη, ειναι θεληση και πεισμα
στους καιρους μας δε σηκωνουμε αναβολες και συμβουλες του κωλου
μια γυρα απογνωση στο περιβολιο του διαβολου
εκτος κι αν ο νεκρος ειναι ολοι μονοι
μεση λεξη απο μανουρες και στραβα
κουμαντα αξιες και ιδανικα στην παντα αρνουμαι
απο βαμμενα χναρια αφησαμε τα βηματα σαν τρεχω να μαζεψω τα κομματια μου
κι η πενα μου μου περιγραφει τη σκληρη ζωη πως περναει σαν ταινια

ΤΑΦ ΛΑΘΟΣ
να'μαι παλι ευχαριστω που μου'δωσες τα παντα και δεν ηταν δανεικο
δεν ηξερα δεν ξερω ακομα τι ειν'ιδανικο
που μου΄μαθες τι παει να πει αληθινα αγαπω
κι οταν το λεω να το εννοω
σταματαω την αναζητηση, σε βρηκα
τα λογια μου βαρια οπως καθε νυχτα που ειχα
γιορταζω εικοστα τριτα χρονια διαμονης κι αληθεια
απο οταν θυμαμαι τα πρωτα βηματα ησουν η σπιθα
ριχνω μεγαλο φταιξιμο
ετοιμο ενα συναισθημα εντονο αγγιζει τα ακρα στην καθε εξοδο
κοιταω τηλεφωνο
μπασταρδο κενο με κανεις εντρομο
εμμονες βγαζουν υπερβολες προς εξω
δε μπορω να ελεγξω
εθιστικος και πεφτω παλι εξω θα αντεξω
να νιωσω ελευθερος κοινως, θα τρεξω
δεν ηθελα,ζωη μου, να συνδεσω
μα αφου ομως ετσι ηρθαν τα πραγματα
σαν αστερι στη γη θα πεσω
σε ψαχνω με καθε τροπο και μεσο
ασε με να ξερω καλυτερα αν αξιζει να παλεψω

(Αλλοπροσαλος κουπλε)

ΔΠΘ :
Ειναι δυσκολοι καιροι για την αγαπη, τι ψαχνεις?
αν δε το προσπαθεις επιμονα καπου τη χανεις, με πιανεις?
αν δεν το κυνηγησεις εισαι τιποτα
και μες στο τιποτα ζητας το κατι
μεγαλωμενοι στην υπουλη ασ'τη
πληγες στα γονατα αιμα στα παπουτσια μας λασπη
χαμενοι στη μεταφραση πολλοι φυγανε τζαμπα
και ξεφορτωθηκα κρατησα μονο εκεινα που με καναν αντρα
εχω μονο την παρτη μου
το σωμα μου ναος το κρατω καθαρο
και το μυαλο μου πηζει φιλε μου με τον καιρο
ο κοσμος τρεχει δε μενουμε αδρανεις απο δω και στο εξης γιατι η ζωη μας τρεχει
θυμησου ποιος εισαι απο που ερχεσαι ποιοι βαδιζουν μαζι σου
ποιος ο αποτερος σου προορισμος?
στην πολη κινουμαι σαν ηλεκτρισμος
εθισμος στις ακρες των ματιων μου η γλωσσα μου πολιτισμος
συντριμμια που αφησε πισω του το '80 ο σεισμος
και με το θανατο γι ασχημια, αγρυπνια
τις νυχτες χανονται στις σκιες μεσα στην Αθηνα αγριμια
πεταχτηκα απ τη ζουγκλα νιωθω πεινα
ετοιμος για παραπερα βημα
απ τη γενια της σωματικης επαφης στη γενια του σωληνα
και δε νιωθω ναι δε νιωθω τιποτα
ρε πουστηδες ο κοσμος σας μ' εκανε ζωο
ανεβηκα στο πιο ψηλο σημειο τη θεα να δω
δεν βγαινει ακρη αποψε και χω πολλα να σου πω
ελα για λιγο, το χα τοσο αναγκη να σε δω
πριν να φυγω για μενα,
Μιχαλης το ονομα ψυχοδραμα μηδεν εφτα κυλα στο αιμα


ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ :
Στον καιρο της σιωπης περασαν μερες μηνες χρονια κι εποχες
περασαν κυματα βουνα ψηλα και σβησαν σαν πληγες
κολλαει το βλεμμα μου κοντα σε φωτεινες επιγραφες
βλεπω γενιες που μεγαλωσαν σα σκιες γεματες στρες
απ'τις σιωπες ψαχνω να βρω
πατο να βρω γαληνη που τον καθενα μας κανει λιγο πιο γεματο
ειναι το σαλτο μες στο σημερα
γιατι το χθες επιμονα τ' απλα τα ομορφα τ'απλα, τα ομορφα, τ'αγνα τα προσπερναει γρηγορα
και βλεπω απο μακρια τη πολη να μοιαζει με lego
βλεπω πως κουραστηκα ν' αντεχω
ετσι απεχω και παρατηρω το εργο απο αποσταση
τα ματια μου κοιτας χθες σου μιλησαν με προφαση
απ' την προθεση εκτιμησε με ή μισησε με
περιφανος να νιωθω στον καθρεφτη οταν κοιτιεμαι
προσπερασε με αν ψαχνεις υποκριτικα παρατησε με ρε
αν αγαπας αληθινα αγαπησε με
στιχους γραφω να ξεχνιεμαι
μηδεν εφτα στιχους γραφω να ξεχνιεμαι