Detro - Θλιμμένες εικόνες



Είδα στα μάτια σου το φως
το φως εκείνο που 'βγαζαν τα δικά μου κάθε φορά που 'μενα μοναχός
ανέπαφος από αυτά που σε τάφο με 'θέλαν
να σκάω όπου σκάω με σκουφιά και με καπέλα
την τρέλα του ιμπερεαλισμού
να βγάζω προς τα έξω σε κάθε φάση αυτοσχεδιασμού
με υψηλών ρίχτερ σεισμού ταυτισμένο έχω το στίχο μου
στραβές ματιές σ' αυτόν που τις ρίχνει σε κάθε φίλο μου
κι αν ψάξεις θα δεις πως είναι λίγοι
και θα δεις πως κάποιοι απ' αυτούς ονομάστηκαν λύκοι
κι άλλοι έτσι αυτοαποκαλέστηκαν και η βλακεία τους με πνίγει
η φωνή μου θα πάψει όταν η ανάσα μου θ' ανοίγει
φτερά και στο πουθενά θα καταλήγει
εκεί που η λύπη με το διάβολο υπέγραψε συνθήκη
κάθε όμορφη στιγμή που μου ανήκει να μην αγγίζει
στο αλκοόλ όταν χάνομαι να με περιτριγυρίζει
να μη βλέπει ο Νίκος τη θλιμμένη του εικόνα όταν καθρέφτη αντικρίζει
πονάω γιατί ξέρω τι φταίει κι έγινε ο κόσμος σκοτεινός
ρέμα ξωπίσω μας και μπρος γκρεμός
ποιος είν' αυτός που θα μου πει εάν είμαι σωστός
ποιος είν' αυτός που θα ζητήσει από 'μενα flows, τι να τα κάνω
πατώ στα πόδια μου κι εκεί που περπατώ από κάτω νιώθω το έδαφος να χάνω
προσπαθώ από ένα χέρι να πιαστώ μα δε το φτάνω
ελεύθερη πτώση στο άγνωστο, βλέποντας δαίμονες τριγύρω να πετάνε
για το τι θα βρω στον πάτο δε φοβάμαι
ευχή στο μαύρο άστρο που εκείνοι που ξέρουν που είναι, είναι εκείνοι που το ξέρουν πραγματικά
είναι εκείνοι που στα τρομακτικά ζωντανά όνειρα μου
στην άκρη τον φόβο τους κάνουν και στέκονται κοντά μου
να 'μου για τη hiphop αδελφότητα σας
απέχουμε πολύ απ' την πραγματικότητα σας
όταν κοιμάστε γυρνάμε έξω στους δρόμους,πολεμάμε
γιατί αυτά θα μου μείνουν για να 'χω να θυμάμαι
και τα όνειρα που κάναμε σε κανένα δε τα χρωστάμε
ψηλά πετάμε μάγκα με ηθικό λυσσασμένο
μένω ζωντανός ακόμα, με ύφος λυπημένο
κάτι με κρατάει όμως εδώ στη Γη των κολασμένων
ίσως καταραμένος, γι' αυτό και μένω στην πόλη του χάους,μένος
μια κοπέλα και οι σκέψεις μόνη συντροφιά
στερήθηκα πολύ της ζωής μου την ομορφιά
όμως ένα προς ένα έσβησα όλα τ' άσχημα κρετίνε
αν είσαι ΟΚ, δίπλα μου μείνε, στήριγμα γίνε
για να μη μετανιώσω που εκείνες τις σκιές απ' το δωμάτιο μου έδιωξα
εκείνες που για καιρό μου μιλούσαν και τις ένιωσα
που δίπλα μου ήταν όταν το θέλησα, κατέληξα
μόνος μου να μιλάω ποτήρια να σπάω
γιατί νόμιζα πως το χέρι κάποιου φίλου μου ακουμπάω, παραπατάω
πέφτω στο κρεβάτι και βυθίζομαι σ' έναν ωκεανό γεμάτο εφιάλτες
γεμάτο φρικιαστικές εικόνες θανάτου, οφθαλμαπάτες
δεν έχω γι' αυτό με χαμόγελο δε θα με δεις ποτέ, και θα με βρεις
ξάγρυπνος να μένω αν ποτέ δίπλα μου κοιμηθείς
δεν σου ζητώ να μη με λυπηθείς, ίσως αξίζω
δαίμονες στο κρεβάτι του πόνου τα βράδια να αντιμετωπίζω
μα ελπίζω πως θα γίνω χαμογελαστό προσωπείο για να καλύψω
τη θλίψη που μέσα στα μάτια σου αντικρίζω
κι ας σ' έχω δει σε μια φωτογραφία μόνο
με το να περιμένω να σ' αντικρίσω έμαθα να εκτιμώ το χρόνο
θέλω να 'χω φόντο μόνο τη νύχτα εσύ και 'γω
σ' ένα βουνό δάκρυ στα μάτια και από το στόμα ουρλιαχτό σκληρό
όπως μάθαμε να επιβιώνουμε σε τούτη τη ζωή
νιώσε με ως την τελευταία μου πνοή
να είσαι εκεί κάνω ευχή απ' την καρδιά μου
να είσαι εκεί με όλα τα παιδιά μου

Σχόλια

Popular posts

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *