Ψυχοδράμα - Αν αφεθώ

ΔΠΘ

αν αφεθώ, τα πάντα βλέπω να κινούνται αργά στο βυθό, ακούς ηχό
κατούρησες στο χώμα, κι άσε με ν'αναπτυχθώ
έστω κάτι ν'αφήσω πριν απατηθώ
είμαι ανοιχτός προς όλους, μα κανέναν δεν ακολουθώ
και μου 'ναι αδύνατο το να διανοηθώ να κουνηθώ
τι να φοβηθώ, ρώτα καρδιά μου να σου πω τι με γεμίζει
ποια σκέψη το χέρι μου οπλίζει
χύμα στο κύμα αστο μαλάκα το γείτονα να νομίζει
πως είμαι απλά περιτύλιγμα, είναι τόσα πολλά τα θέλω μου
που μοιάζει με δίλημμα, κι έτσι να 'μαι πάλι στο ξεκίνημα
δίχως ανέσεις ισορροπώ μες στις αντιθέσεις, αν βιαστείς να μ'αντιπαραθέσεις
ίσως να πιαστείς στη παγίδα, κάτω απ' τη γλώσσα μου κρύβω λεπίδα
κάνε δουλειά σου, δεν άκουσα τίποτα δεν είδα και πες στα παιδιά
να σταματήσουν να προσπαθούν τον ουρανό να αγγίξουν
ν'αφήσουν κάτι δικό τους πριν να σιγοσβήσουν
κι ενώ έπειτα από λίγο τους ξεχνάνε
σκάνε καινούργιοι που κώλους γαμάνε
πολλούς θα δεις να κρύβονται κι άλλους απ'αυτούς μούρη να πουλάνε
μια γλώσσα να μα στη πράξη κολλάνε
δε δείχνω σεβασμό πουθενά και στη μπούκα θα σ'έχω ρουφιάνε
ενός κολλήμένου μυαλού συλλήψεις, γράφω συνειρμικά
σκοτώνω ιδανικά δίχως να 'χω τύψεις
αν τύχει να χωθεί στις μαλακίες μου κι αν είσαι αδερφός μου θα με καλύψεις
σε κάθε κακόφημη στάση ζωής που ακολουθώ
και μη ψάξεις να βρεις τι 'ναι αυτό που μέσα απ' τη μουσική μου προωθώ
θα σε γελάσω, γράφω όσα νιώθω με χτύπο παλμό καρδιά στο μπάσο
φύσα να δούμε πίσω απ' το σύννεφο τι κινείται
πως κυλάνε οι μέρες που χάθηκα πάλι και με ψάχνω
από Σαββάτο ξημερώματα, αυγής χρώματα αντικρύζω μ'ορθάνοιχτα μάτια
κοιμούνται μόνο τα πτώματα
κι όπως συνήθισα να συμπεριφέρομαι λάθος, άφησα τα πιο σημαντικά
με τράβηξε κάτω το βάθος, είπα σήκω πάνω, κοίτα και πες μου τι κάνω ο μικρός
αρκετά για να θες να 'χεις κάτι παραπάνω οφείλεις να συμβιβαστείς μ'όσα διαθέτεις
την αλήθεια που κρύβει ο καθένας από μας βλέπεις
ένα βήμα από το αύριο το σήμερα, αγάπη στέλνω στα αδέρφια που ζουν πίσω από σίδερα
θεριά ανήμερα, ξέροντας πως κάποια στιγμή θα ζουν καλύτερα ή καθόλου
πρόθυμος πάντα πέφτω στα παιχνίδια του διαβόλου
φωνές εγκλώβισα, κίνησα γη κι ουρανό, γύρισα τον ήλιο
όσα κι αν φέρεις πίσω δε θα ΄ναι το ίδιο
φύλαξα κάτι για τις δύσκολες μέρες που αναμένω
μέσα απ' τα λάθη που κάνω μαθαίνω
κι απ' τις συνήθειές μου χαρακτηρίζομαι
καλώς ή κακώς κάθε σου αγνή σκέψη κακομεταχειρίζομαι
πίσω με κρατάνε και σταματώ ν'αναπτύσσομαι
γυρνάνε σπίτια και δρόμοι, χρόνοι παγώνουνε εγκλωβισμένοι και μόνοι
μυαλά θαμένα κάτω από το χιόνι..

Άυλος

σαν αφεθώ, κομμάτια όνειρα νεκρά στο πυρετό
παρασιτώ στον κόσμο που κλεισμένος ζω σε άσυλο
κρατώ άνασα τελική πριν βγει η ψυχή μου
είσαι μαζί μου στο δρόμο που νεκροί κινούνται φίλοι και εχθροί μου
στο διάβολο πιστός σαν παραμένω, επιμένω ανώφελα να ζω και να μισώ το πεπρωμένο
κάθε τι που μοιάζει δεδομένο, πλαίσια, κανόνες
το περιβάλλον μου που παραμένει αρρωστημένο
στο τόπο έμεινα και επανήλθα πίσω
κάθε ρίσκο παίρνω μέρα με τη μέρα
κοίτα ρίζωσα στο περιθώριο, γεύτηκα καλά τη πίκρα, στέκομαι γερά κι αποδέχτηκα τη κάθε ήττα
αναμένοντας μες στον υπόγειο σταθμό της διαστροφής το τρένο
συνοδοιπόρος με αλλοπρόσαλλο και δαίμονα παιδί θεού
μόνιμα μυαλό καμμένο
στο δρόμο το ζω κι επιμένω, τον ήχο βρώμικο, πρόστυχο
εθιστικό σαν χημικό ναρκωτικό σε κάθε ανυποψίαστο εγκέφαλο να στέλνω
θα περιπλέκω λόγια και λέξεις, σαν χωρισμένος μπάσταρδος χαμένος σε αρρωστημένες σκέψεις
κάτω απ'το χιόνι, σκοτεινοί δρόμοι
τρία παιδιά σταλμένα από το διάβολο μ'αποστολή
το έργο τους ειρωνία το κόσμο να στοιχειώνει
φίλε, ό,τι δε σκοτώνει, σε δυναμώνει
χρόνια και χρόνια, οι κρεπάλες έχουν κάνει τη ψυχολογία μου μουνί
η όψη μου ματώνει, φυλακισμένος σε μια πόλη που γεννήθηκα νεκρός σε μια αυγή
σε δρόμους που ο φθόνος και η πουστιά επικρατεί
στη καταδίκη μου, εγώ κι η αγέλη μου, μέσα στη λύπη μου
αν πιάνεις έστω κάτι απ'το κουπλέ ίσως να νιώσεις και τη φρίκη μου
07 ρίμες καταστροφής ρυπές, μέσα στου αιμοπότη τη καρδιά
απλά σφηνωσα με παλούκι, το γράφω εκπροσωπώντας τη γενιά
που χάνεται άδικα μέσα στο μαύρο λούκι..

Αλλοπρόσαλλος

μυαλό γεμάτο από αδιέξοδα, νεύρα που καταλήγουν σε γροθιές
το νου μου να καταστείλω δε παίζει κι ας είναι οι μέρες που ζούμε ανέλπιδες, γεμάτες στρες
αποτυπώνουμε στο τσιμέντο πρόσωπα, γραμματοσειρές τρέχουν μες στους συρμούς
άνοιξε τα μάτια σου και δες κραυγές και ψίθυρους ακούς, η πόλη λιώνει
από κανόνες που λαμπάδιασαν, παιδιά που τα λόγια τους δε μασάν
αστικές προβολές, στα αρχίδια μας τι προτιμάς
έχω τη σπίθα ρε μάγκα που σε κάνει ν'αντιδράς
γίνεται φλόγα για προσάναμα πολλά λαμόγια
στέκομαι στις εκβολές και πάω κόντρα
παίξε αν θες, μα θα καείς μάντο
με τη φωτιά που φωνάζουν Κυριάκο
ποτέ μου πιόνι σε παιχνίδι σκάρτο
μάθε το, το πως την πάλεψα θέμα δικό μου
07 απ'το σταθμό μου, ψάχνω να βρω το μυαλό μου
και παράλληλα τεμαχίζω το ψεύτικο
σα κατάνα τα κάνουμε όλα πουτάνα
επιβιώνοντας σε κοινωνία σκληρή και ρουφιάνα
κοιτάω μέσα στο πανικό, λίγη ηρεμία να βρω
να δώσω κάτι χρήσιμο σε κάθε αδερφό
δε πρόκειται ποτέ μου να συμμορφωθώ
πάντα χύμα σα γαμάτο που το κόσμο να μεθώ...