Οπαδός - Anser & Eversor

Το γήπεδο έβλεπα θυμάμαι σαν ναό
για την ομάδα μου έχω πάει τόσες φορές να καώ
Σε κάθε ντέρμπι κάθε αγώνα πορεία και δακρυγόνα
σώμα με σώμα φωτοβολίδες και καπνογόνα χαμός.

Ήμουν κι εγώ απ' τα παιδιά στα πίσω διαζώματα
τους τύπους που δε βλέπανε μπάλα μα μόνο χρώματα.
Απ' τα παιδιά που 'χαν ψυχή και φωνή χείμαρρο,
και τραγουδούσαν στο ρυθμό που βάραγε το τύμπανο.

Φανατισμένος θυμάμαι μέχρι το κόκκαλο,
αγαπούσα την ομάδα μα για 'κείνη ήμουνα πρόβατο.
Δεν είχα μάτια τότε να δω την ουσία,
κι όταν έχανε μονίμως μου έφταιγε η διαιτησία (και συ).

Ο αρχηγός της εξέδρας ήταν αλάνι,
μα όσα έλεγε κανένας δεν τον είχε δει να κάνει.
Κάθε λέξη του στ' αυτιά μας σαν διαταγή για επίθεση,
κι ας ήταν το τσιράκι που τον τάιζε η διοίκηση.

Σε κάθε ντέρμπι χορεύαν τα εκατομμύρια,
μα τ' αποτέλεσμα το ξέραμε απ' τα αποδυτήρια.
Όσο τα φράγκα κάποιοι τα 'βγαζανε σε σακούλες,
οι μπάτσοι συλλαμβάνανε τα παιδιά με τις κουκούλες.

Κι εγώ να βρίζω τη μάνα σου απ' απέναντι,
να σου πετάω φωτοβολίδες για ένα πέναλτι.
Ανάμεσα μας μπάτσοι πρόεδροι και Κέρβεροι,.
να φεύγουμε κι οι δυο μας απ' το γήπεδο απένταροι.

Γιατί αν δε σφαχτούμε εμείς θα πάμε πάνω τους,
γιατί θα κάψεις αυτούς αν δε κάψεις το μπάτσο τους.
δες γιατί αν αδειάσουν απόψε τα γήπεδα τους,
αύριο δε θα 'χουν να σπρώξουν κάπου τα ναρκωτικά τους.

Κι άμα ρωτάς τι απογίνανε τα παιδιά,
από τη θύρα που χορεύαμε στα ντέρμπι αγκαλιά.
Είναι χαμένοι κι αυτοί θαμμένοι μέσα στα προβλήματα,
μα που και που ακούω τις φωνές τους στα συνθήματα.