Δέντρο - Anser & Eversor

Με φύτεψε χέρι ανθρώπου δεκάδες χρόνια πριν,
εδώ στην κορυφή του λόφου και από τότε κοιτώ.
Είμαι κομμάτι αυτού του τόπου,
και ότι έχει ζήσει καλό και κακό του το έχω ζήσει και εγώ.
Έχω ζήσει και έχω θάψει τρεις γενιές,
έχω θρηνήσει με τους ντόπιους τις πιο μεγάλες καταστροφές.
θυμάμαι ήταν Οκτώβρης του σαράντα οι άνδρες βγήκαν για το μέτωπο,
οι πιο πολλοί χαθήκανε για πάντα τότε.
Μετά στρατός κατοχής μετά φωτιά και πείνα,
τι να πρωτοπώ για τα μαύρα τα χρόνια εκείνα.
Στα χώματα αυτά νεκρά θαμμένα γυναικόπαιδα,
κι αφήσαν εμένα για να σας πω τι έγινε αργότερα.
Ήρθε ο εμφύλιος μετά τα αδέρφια σκότωναν αδέρφια,
πάντα στάχτη για δεύτερη φορά.
Τι να σου πω άμα δεν το δεις τι να σου πω άμα δεν το ζήσεις,
οικογένειες ξεκληρίστηκαν σπίτια κλείσαν ξανά.
Ήταν χειμώνας τόσα χρόνια χρόνια γεμάτα μίσος και διχόνοια,
ότι πιο άρρωστο στον κόσμο είδα.
Τα πάντα γύρω νεκρά το μόνο που έμεινε όρθιο,
στων ανθρώπων την καρδιά να την ζεσταίνει ελπίδα.
Καμένη γη όνειρα καμένα σπίτια καμένα,
μονάχα χώμα πέτρες και σκοτάδι είχανε γύρω.
Παρόλα αυτά παλέψανε πολέμησαν,
και πάντοτε ελπίζανε πως θα ξαναφέρουνε πίσω τον ήλιο.
Μνήμες νωπές από τον πόλεμο,
ακόμα θάνατος μυρίζει και η ίδια νέκρα γύρισε στο νου τους.
Αφήσαν πίσω εικόνες απ'τον όλεθρο,
το μόνο στήριγμα που υπήρχε γι'αυτούς το χέρι του διπλανού τους.
Πέτρα στην πέτρα χτίσανε τα σπίτια τους,
μέρα την μέρα ανέπνεαν τα στήθια τους ώρα την ώρα ξέχναγαν.
Και όσο τα χρόνια πέρναγαν πολλοί το ίδιο εύχονταν,
να μην ξανάρθει μέρα που απ'τον τόπο τους θα έφευγαν.
Και έτσι περνούσανε τα χρόνια χαμογελούσανε οι άνθρωποι,
και ας υπήρχε γύρω τους τόση φτώχεια.
Κάθε Χειμώνα μ'αγώνα την Άνοιξη σοδειά τους,
με ιδρώτα πότιζαν το χώμα να ζήσουν τα παιδιά τους.
Δεν είχαν να τους δώσουν σχεδόν τίποτα,
έτσι και εκείνοι αρκέστηκαν να πάρουν μονάχα από αυτούς τα ελάχιστα.
Γι'αυτό κι όταν μεγάλωσαν στιγμή δεν το μετάνιωσαν,
στην οικογένεια τους δεν φέρθηκαν ποτέ αχάριστα.

Τώρα κοιτώ την γενιά σου από δω,
κι αναρωτιέμαι τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό και στην ψυχή σας.
Κανείς δεν αγωνίζεται για τίποτα κανείς σας,
δεν ελπίζεις σε τίποτα λες και χάθηκε η φωνή σας.

Να βρείτε τα όνειρα σας παιδί μου να πολεμήσετε,
ν'ανοίξετε τον δρόμο να 'ναι εκεί για τους νεότερους.
Και εγώ θα σας κοιτώ από δω θα γράφω ότι δω,
και τον αγώνα σας θα πω σαν δίδαγμα και στους επόμενους.

Να πας στους ανθρώπους να πεις,
πως ότι κι αν συμβεί ποτέ μην χάσουν την πίστη και την ελπίδα τους.
Πως αν χαθήκανε στο λαβύρινθο της εποχής,
να πολεμήσουν μέχρι τέλους για να αλλάξουνε την μοίρα τους.

Πως αν θέλουν να βιώσουν την ανάσταση τους,
πρώτα μία βόλτα πρέπει να παν στον Γολγοθά τους.
Κι αν λείπει ο σεβασμός κι αγάπη μέσα απ'την ψυχή τους,
να ψάξουν να τα βρούνε μέσα στην οικογένεια τους.