Δ.Π.Θ - Σκοτεινές διαδρομές

Ως οτου να κλεισω τα ματια μου ειμαι κοινος περαστικος
στο κοσμο του φωτος
Αποφευγω να γινομαι στοχος καθως κινουμαι
Μεσ'το πληθος, αναμεσα σας, ανθρωποι ζουμε
μισος απ'το μισος που παραγεται αντλουμε
και ολα ευθυς, αλλαζουν, θα δεις
οσα προσπαθεις, ματαια, να αμφησβητησεις
αρνεισαι να δεχτεις οσα αδυνατεις μεσα απ'τη λογικη σου να εξηγησεις
Τι να πεις...
Στιγμες ανυσηχητικης σιωπης
στο βωμο του στεκει αιμοχαρης
ετοιμος να σπειρει το ανθος του κακου
στη σκοτεινη πλευρα του φεγγαριου κρυβομαι
ξενος στα ματια αυτου του κοσμου ειμαι απλος
ενας εκπροσωπος απ'το σκαρτο μας γενος
σε αμονταριστα πλανα διαρκως εκτεθειμενος
σα καταδικος σε ενα κελι, σε μια φυλακη, που ονομασαμε πολη
γευτηκα τους πειρασμους της που, λιγο πολυ, τους γευτηκαμε ολοι
παρευρισκομενοι σε νυχτες υποπτες, αλλοτε σαν αυτοχειρες
και αλλοτε σαν απλοι θεατες
ειναι το χθες, ειναι σα λεπιδα που ανοιγει πληγες,
ειναι σκιες κινουμενες μεσα σε στοες
δελεασμενες απο σερνικες βαριες αναπνοες
στις ερωτησεις μου, δεν ειχα ανταποκριση
συνεχισα μονος να περιφερομαι στο νοστο
ο,τι ειδα κυλησε χαιδευοντας άγαρμπα τους καρπους μου σα λεπιδα
με βλεμμα στου λεοντος τη μεριδα
πηρα απλα αυτο που μου αξιζει
συνεχιζω ως οτου το αιμα στις φλεβες μου να αρχισει να πηζει
σε μια ατμοσφαιρα που φερνει οσμες απο πτωμα που χρονια σαπιζει
στις σκοτεινες διαδρομες, οποιος μπει, ποτε πισω ιδιος δε γυριζει
ειναι πρακτικα αδυνατον
εφ'οσον αρπαχτηκαν ονειρα μετατρεπομενα σε εφιαλτικες εικονες
οσα απο μικρο παιδι νομιζα ακινδυνα με οδηγησαν στις νεκρες απορρητες ζωνες
φοβος, που ποτε μου δε καταλαβα που οποιο συνδρομο πηγαζει
αποκόμισα πληθος εμπειριες κοιταζοντας επιμονα αυτο που κανενας λογικος
ποτε του δε τολμα, ποτε του δε κοιταζει
Μονος στις σκοτεινες διαδρομες, περπατησα, εζησα, ειδα
το κοσμο να καθοδηγείται απο μια σπασμενη πυξιδα
περα στο κοσμο των πιθανοτητων, περα στην αγεννητη πατριδα
Σκοτεινες διαδρομες, ονειρα που γιναν εφιαλτες οδηγωντας με στη τελευταια σελιδα.