Δ.Π.Θ. (Μαύρο Λούκι) - Για μια παραίσθηση

Θεος φυλαξει μας απο την ασθενεια που θεριζει τη γη με ταχυτητα ανοιγει βαθιες οπες στον εγκεφαλο
και εκει τοποθετει την ασχημια
αγριμι γινεσε μεσα στ'αγριμια
τρεφεσαι με οτιδηποτε βρεις συμπεριλαμβανομενο σ'αυτο και ψοφιμια
η αγρυπνια,που επτα γενιες τωρα κοιμοταν ειναι παλι ξυπνια
σαν παλια παλια κακια συνηθεια και αναλύω την οπως τοτε ιδια
αγαλμα γινεσαι αντι για μαλλια στο κεφαλι της εχει φιδια
σερνει πισω της την μυρωδια που προσελκυει τα ποντικια στα σκουπιδια,σαπιλα
τη γη καταπινε σεισμος ενω μασουσα φυλλα
μεγαλωνουμε τρεφοντας ο ενας για τον αλλο απεχθεια
συνυπαρξης ανεχεια
αν υπολογιζεις τις ζωες των αλλων τοτε μιλαμε για ευγενεια
μοναδικο ιδανικο που αξιζει ειναι ο σεβασμος στην οικογενεια
τ'ομορφο κρυβεται πισω απο καθε μας ατελεια
αναποδες στροφες το μυαλο μεταλλάσεται απ'τη σχιζοφρενεια
κοιτα καλα πισω απ'τα λογια μου μπορει να βρεις και τριτη εννοια
απλως κοιτα με πως,κοιτα με πως συλλεγω ενεργεια
ζωντας ως κυνηγος αφενως κυνικός
κυκλοθυμικος και ελαχιστα φιλικος
σου'πα πως τα βγαζω μια χαρα περα και μονος
στηλη αλατος απο τοτε μοιαζει καθε χρονος
περιμενοντας το παρελθον την πορτα να ξαναχτυπησει
μισησα τη ζωη μου γιατι πρωτη εκεινη μ'ειχε παρατησει
ειναι η καταραμενη θύμηση που σκαει σα φαντασμα,χαραματα και εγω ναυαγω στο μεθυσι
για την αγαπη ν'αυτοκτονω καθε νυχτα επαψα
κατι μεσα μου πεθανε τοτε και παρολλο το φως που χτυπουσε το προσωπο μου το δρομο μου εχασα
εχω περασει πολλα μα μην ανυσηχεις ποτε δεν ξεχασα
ειπα ν'ανοιξω φτερα μ'απετυχα για μια ακομα φορα μ'ακους δεν πεταξα
στον πατο βρεθηκα αφου τσακιστηκα
για μια γαμημενη παραισθηση χαραμιστηκα..