ΔΠΘ - Χημειες (στιχοι)

Χάνω την επαφή, όραση, γεύση και αφή
μηδενίζονται πριν τη στροφή
βελούδινη υφή
νιώθω να 'μαι στην κορυφή
και όλα φαίνονται μικρά από κει
εγκεφαλική αποχή
συνεπάγεται την ασταθή συνοχή
και όλοι γύρω μου φαίνονται αμέτοχοι
σα να βρίσκομαι σε διαφορετική εποχή
υπό την ανοχή
του χημικού πυρετού, του πανικού που προκαλεί
υπό την αποβολή
λίγο-λίγο κουμπώνομαι έτοιμος να ξεφύγω και όλα γύρω μου αλλάζουν κάθε φορά που τα μάτια μου ανοίγω
είπα θα φύγω, είπα θα μείνω
είπα κομμένα τα χάπια από δω και μπρος φούντα μόνο θα πίνω
μα ακόμα πίνω
ψυχο- χώρια τα τσιρότα και το κοκό
φρίμπες από στοκο
εφόσον δε βγαίνω,
νιώθω να 'μαι κάπως σα του Αγγέλακα το τρένο
σωπαίνω κυλώντας
σνιφάρω ζαμπρέ μονολογώντας, όντας μόνος
και όμως με κάνει να νιώθω τόσο χαλαρός, τόσο καθαρός, τόσο σένιος
της ρούχλας ο κόσμος είναι παραμυθένιος
μόνος σε τεσσερις τοίχους φωνάζω το όνομα της είναι ήττα
το κάνω όταν νιώθω πως είμαι στην τσίτα
ανασαίνω κάπως αργά
ίσως είναι αργά
μπλέκω πάλι με αυτά τα σκατά
μπλέκω με τη XHMEIA .
που κάνει τον κόσμο να μοιάζει ταινία
και τα πάντα κυλάνε με ευκολία
γίνομαι λεία
με θύτη τον ίδιο μου τον εαυτό
αφού κουμπωθώ ένα βήμα πριν να τρελαθώ
προσπαθώ
ζωντανός να κρατηθώ μέσα από
ταχυπαλμίες, φοβίες, οπτασίες
περίπλοκα συναισθήματα και ερωτικές επιθυμίες
Χημείες

Και καθώς θα βλέπω τα δόντια μου να πέφτουνε στο πάτωμα
το δέρμα μου να λιώνει
ίσως καταφέρω να γίνω κ εγώ στο τέλος
ένας ζωντανός νεκρός.