Δ.Π.Θ - Ακόμα δίνομαι

Ενος τσιγαρου καπνοι, συννεφα νικοτινης
στο μικρο ομιχλωδες δωματιο κλεινοντας τη πορτα
αφηνω πισω μου γονεις, αφηνω πισω μου εναν φιλο
στα ακαλυπτα νώτα, με πιανει στον υπνο
μου δινει ζαλαδα και ιδρωτα, με πνιγει.
Το πινω και η σκεψη μου ανοιγει
σκαλωνω στο φως που τρεμοσβηνει κατω απ'τη βαρια μου ανασα
ξυλινοι θεατρινοι, η πολη με καταπινει
σα παρασιτο το μυαλο μου θυμιζει λυωμενο καμινι.
Επανω απο 40 λεπτα μενω ακινητος
κοιταζοντας στον αδειο τοιχο τη σκια μου να τρεμει
σα να αγωνιζεται να ξεκοψει απο μενα.
Μεσ'στο μυαλο μου 1+1=1
στη μαστουρα μου, εχω ξεναγο χαρτι και πενα
δινομαι σε αυτο και αυτο απο μονο του δινεται σε μενα
αμετρητες φορες ειπα τη λεξη κομμενα.
Μα καποια πραγματα δε κοβονται ποτε,
καποια πραγματα φωλιαζουνε μεσα μας και θα τα συνανταμε παντοτε.
Κανω παρακληση, "σταθειτε 2 λεπτα, μη με προσπερνατε!
Απεχω απ'το βωμο του κερινου θεου που χρονια προσκυνατε.
Σα μαύρο πρόβατο την κάνω λαμόγιο όσο ο νομικός ποιμένας σας κοιμάται
Χρονικη σπαταλη, λογος στη διανοητικη μου αδρανεια
Γραφω οσα βαρια κομματια μεινανε στο βυθο γιατι μισω την επιφανεια
Μου λες σπανια,
κοιτας στα ματια αυτους που καποτε προδωσες μεσα απο τεχνασματα
φιδισιας τακτικης, επιτακτικης ακροασης αποσπασματα
καθε φορα που αναζητας τη μοναξια
οδηγείσαι μεθυσμενος σε χαλασματα να παραπατας
ορκιζεσαι για παντα χαμηλα να το κρατας
και οταν το κρατας, γεννιεσαι, το ζεις, πεθαινεις, πετας
δε ξερεις που πας
ουτε τι ζητας!
Ερχομαι απο τον υπογειο σταθμο για αυτο μη με υποτιμας.
Υποτονικα, αναφερομένος εμμεσως στα ναρκωτικα...
Απειρες νυχτες πακετωθηκα
συρθηκα σαν αδεσποτος σκυλος
μα σηκωθηκα
απ' τη λασπη που παραγουν τα στενα
Ενα βημα πριν το πουθενα.
Δε πουλησα ακόμα τη ψυχη στο σατανα
για να γραψω κομματι!
Στεκομαι ολορθος στο μικροφωνο μπροστα
για αυτους που με χουνε βαλει στο ματι αυτοπροσωπως
λιωνει το μικροφωνο στο στομα μου
οπως λιωνει η συνειδειση μου καθε φορα που αμφισβητειται απο αυτους σκοπιμα
η καταγωγη μου
Το γραφω προς απαντηση μου δινω τη σιωπη μου
ειναι η σκεψη που οδηγει στη εσωστρεφια ατομων
που συνήθισαν να ζουνε μονα...