Μανιακός - Παιδί της νύχτας

Χάνω το νου μου
κάθε βράδυ περπατώ το δρόμο για την κόλαση
κοντά στο τέλος είμαι νύχτα
τέλος για κάθε συναίσθημα μου ζήτα
δεν έχω τίποτα να δώσω Αθήνα
παιδί σου μα μεγάλωσα δίχως να σ'έχω δίπλα
κάνναβης καύση
μες στην αλάνα μεθυσμένος είμαι τσίτα
ματιές δικάζουνε το μέλλον των ματιών
αν θέλεις κοίτα με, έχω καύλες ακόμη και πίτα
μες στη σιωπή το βήμα μου γίνεται θόρυβος
φωνές ακούγονται μέσα απ' τα σπίτια
μάτια που κοιτούν πίσω από κάγκελα
βλέπουν μισή αλήθεια
είδα τα πάντα στο δρόμο
εκτός από τη χλίδα μόνο
και αυτό να ξέρεις τα χείλη σου
γίναν στα χείλη μου για μένα οξυγόνο
νύχτα
ήταν σαν όνειρο μα θυμάμαι τα πάντα τώρα
μέσα στον πόλεμο μα δεν έγινα θύμα
ποτέ μου δεν έδωσα τον αδερφό μου για το χρήμα
πάνω στη ζάλη μου παίζω τα πάντα χύμα
αυτά τα φώτα μου θολώνουν το πεδίο
γύρω μου σκοτάδι κι έχει κρύο
τίποτα δεν είναι αστείο
πάντα ζάντα
τα αδέρφια μου με ξέρουν
δεν φωνάζω σα μαλάκας
για να τους το παίζω μάγκας, δες
δε βγαίνω κάρτα, μεθώ πριν απ'το χάραμα
πεθαίνω και πάλι τη νύχτα ζωντανεύω για να
κάνω κουμάντα
περνώ απαρατήρητος αν θέλω δεν με βλέπεις και
αν έχεις φράγκα ψηλέ να προσέχεις
δεν κρατάν όλα για πάντα
είδα το φως μου μια νύχτα μέσα στα πάρκα


Γράφω κάτω απ'τη σελήνη
αναγκάζομαι
ό,τι μου 'χει μείνει είναι
παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
τη νύχτα
βγαίνω απ'την παγωμένη λίμνη (Χ2)


Δεν πόνεσα
φίλε βγήκα από τη μήτρα φόνισσας
όλοι σας
πνίγεστε μέσα στην πόλη σας
εμένα δεν με ξέρετε πια
και δεν φοβάμαι να πεθάνω
πόσο δεν το φαντάζεσαι καν
δεν αποσύρομαι το χάραμα
δεν βρίσκω ύπνο μα
όταν ανοίγω τα μάτια πρέπει να φύγω
για πόσο ακόμα θα κρύβομαι από τον ήλιο;
γίνομαι λάδι στη φωτιά δεν τη σβήνω
του μεθυσμένου το χαμόγελο είναι ψέμα
κι εφόσον με κοιτάς θα τρέχει θέμα
άσε με να σου πω
μπήκα με τον αδερφό μου μόνος σε 20 άτομα
δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό
περνούν εικόνες βροχή πάνω απ'τα μάτια μου
πάνω στα χείλη μου πέφτουν σταγόνες
χημείες
πάνε χειμώνες
ματωμένοι χειμώνες που με βρήκανε τη νύχτα
κάτω απ'τις πευκοβελόνες
δεν μπουσουλάω
πατώ τα βήματα βαρώντας τσίτες
κάτω από την πανσέληνο μεθάω
πάνω σε μνήμες
τα λόγια μου σημάδια, λεπίδες
ματωμένα κρεβάτια κι ελπίδες
είναι θαύμα που θυμάμαι το όνομα μου
δε νιώθω μόνος με το δαίμονά μου
εγώ θυμάμαι το σκοτάδι από τη μήτρα
εφόσον δε με νίκησε ποτέ τη λένε νύχτα


Γράφω κάτω απ'τη σελήνη
αναγκάζομαι
ό,τι μου 'χει μείνει είναι
παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
τη νύχτα
βγαίνω απ'την παγωμένη λίμνη (Χ2)