Ψυχοδράμα - Τα μάτια αλλάζουν βλέμμα

Άυλος:

Κρυμμένος πίσω από σελίδες, μυθοπλαστικές παγίδες
όνειρα ψυχρά, νεκρόφωτα που λάμπουν στη δύση του ήλιου
άψυχες μορφές ακολουθούν τα βήματά μου
στις μέρες που ο κόσμος όλεθρο ποτίζει
συντρίμμια και φρίκη
γύρω από τη σφαίρα της τρέλας σα περιφέρομαι
ελπίζω στο τίποτα, βασισμένος σ'ελπίδες που σβήνουν
όλοι έχουν μάθει να παίρνουν, ποτέ να δίνουν
κι ό,τι παραμένει ατόφιο με φθόνο το κατακρίνουν
όσα δε νιώθεις τη μέρα, τη νύχτα σκάνε
εμμονες ιδέες, ερινύες, σκέψεις υπαρκτές κι ανύπαρκτες
λέξεις ξεθάβοντας, προβλέψεις μέλλοντος, κάνοντας χρήση
χάνοντας κάθε ουσία, έκφραση νοθεία, ευφορία, στιγμιαία αρρυθμία
κάτοικος μιας κόλασης επίγειας, πιστοί στη κοσμοθεωρία του χάους
σ' άφαντους δρόμους διαβαίνοντας σε κήπους πέτρινους
εκεί που στέρεψαν τα δάκρυα
προσηλωμένος στ'άκουσμα των τελευταίων χτύπων της καρδιάς
δε ξέρω πια αν χαίρομαι ή αν λυπάμαι
αν είναι λύτρωση ο θάνατος ή πρόκληση ζωής
η γη απλώνεται, μη ψάχνεις συνοχή μέσα απ'τα λόγια μου
απλώς γράφω γιατί μέσω των στίχων βρίσκω διαφυγή
τείνουν τα πάντα εκεί που παρεκκλίνει η λογική

Αλλοπρόσαλλος:

Είναι η παρέμβαση, εγκλωβισμένος κ υπό πίεση
συσσωρεύεις ένταση για αναγέννηση
πονάς, χορεύοντας στο κύκλο της φωτιάς
πάλι ξενυχτάς, πάλι ξεθάβεις στιγμές χαράς
μόνος κλαις, μόνος γελάς
ώρες ατέλειωτες στο κενό κοιτάς σαν παρατηρητής της παραίσθησης
μαχητής, φως στις στοές της ψυχής
παντογνώστης ουδείς, εκτός αν ο μόνος γρίφος είναι ο θάνατος
αυτό μονάχα με κάνει να ελπίζω
πως ο ήλιος εκτός από φωτεινός, είναι ο πραγματικός θεός
ένας κοινός θνητός, κάτοικος στη γη της πιθανότητας
μισοπένθιμα εμβατήρια, τι κοιτάς?
μόνος λόγος ύπαρξης της νύχτας η ανάσα πια
καταραμένη θητεία, βίος ενάρετος, βάσει προσωπικών δεδομένων
βία λεκτική, στάμπα απόγνωσης κραυγή
νεκρός σε κάποια προσεχώς προβολή
κάποιος απ'τα 07 θλιμμένα πρόσωπα μονολογεί
στα πρόθυρα ψυχής παράδοση δράματος προσφορά
εν έτη 2004 χρόνια πέτρινα, Αθήνα
πολλοί με άπειρα πρόσωπα, με κάνει να απορώ
όπως απορώ πολλές φορές για μένα
στοιχειά δεμένα, με αίμα στο τοίχο γραμμένα
σαν άτεχνη, μες στον υπόγειο με FatCap ασημένια υπογραφή

Ταυτισμένος Λάθος:

δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, διχασμένη καλοσύνη, δίνη μέσα στο μυαλό σου
πήγαινε εξοντώσου ή χώσου μέσα στον εμπόλεμο κόσμο σου
μουσική ακατέργαστη, χάνει η έκφραση δικιά μου
προσπαθώ έτσι να πιαστώ για να σκεφτώ κάτι χαρούμενο
με προσδοκούμενο χαμόγελο, μπορώ πάλι να ερωτευτώ το κόσμο που ποθώ
και σας κοιτώ, χαζεύω πάνω σας, κλείνω τα μάτια
και φαντάζομαι πως νοιάζεστε κι εσείς για μένα
είναι από τις πιο όμορφες χαρές που έχω νιώσει
είναι απ'τα χαρίσματα που κάποιος έχει δώσει
και δε θα χρεώσει τόση αγάπη για να πάρει πίσω
παίρνω ρίσκο κι έτσι ελπίζω πως ο άνθρωπος θ'αλλάξει
δεν θα προσπαθεί ν'αρπάξει κάτι ώστε να τραντάξει τη ψυχολογία κάποιου άλλου
ταυτισμένος λάθος, μέσα απ'το παραμύθι βγαλμένος με σθένος
να ονειροπολεί σε κάποια πιο όμορφη στιγμή

Αλλοπρόσαλλος:

Το σώμα ζει, όσο η ψυχή σου προσπαθεί
μα αν αυτό σαπίσει, αυτή δε θα χαθεί
τα μάτια αλλάζουν βλέμμα, δεν αλλάζουν όμως χρώμα
ό,τι έκανα παλιά, το κάνω ακόμα.