ΔΠΘ - Άγραφοι νόμοι [Μια νύχτα στην εστία]

Είναι κάποιοι κανόνες, κάποιοι άγραφοι νόμοι
που κατευθύνουν τη καθημερινότητά μου
έτσι ήμουν πάντα απ' όσο με θυμάμαι
έτσι είναι γενικά η γενιά μου
και κάθε πόλη που άραξα έγινε γειτονιά μου
εγώ, οι αλήθειες και τα ψέμματά μου
εγώ, τ' αδέρφια μου, η μάνα μου, η οικογένειά μου
λουλούδι στη καρδιά μου η κοπελιά μου
όσα έχω κι όσα διεκδικώ εξίσου αξίζει να παλέψω
ξέρω, μπροστά υψώνονται βουνά, πίσω κομμάτια να μαζέψω
κι έχε στο νου σου πως δεν έχω καμία επιθυμία να παζαρέψω
τίποτα πια δε παραχωρώ, Μιχάλης για κανέναν
έχω το φλέμα, δρόμος στο βλέμμα
έχω χεσμένο το στέμμα και τη καδένα
τη βγάζουμε όπως-όπως και το ραπ είν' άλλο θέμα
το κάνω γι' αυτούς που αγαπώ και μένα
είναι Ψυχόδραμα07
είναι φωνή απ' το νότο που στέλνει αγάπη σ' Αθήνα και βορρά
Διαβατόπαιδα, Σαλόνικα, χρόνια και πόλεις που αυτοκτόνησα
χρόνια που παιδιά άξια σεβασμού είχα τη τιμή και γνώρισα
τελικά αξίζει να κρατάμε τα χειρότερα
γιατί εκεί θυμάσαι ποιοι ήταν δίπλα σου
και τώρα ξέρεις ποιοι αξίζει να' ναι γενικότερα
αν προσεγγίσεις το θέμα λίγο πιο σφαιρικά
θα δεις καθαρότερα τα πράγματα
ή έστω κάποια πράγματα
αν προσέξεις τι γίνεται γύρω σου, γίνεται γάμα τα
εν τούτοις, η καθημερινότητα μας γεννάει μικρά θαύματα
κι η ζωή συνεχίζεται στις πόλεις τάματα
άνθρωποι, φαντάσματα, περάσματα, οράματα
είναι τ'αρχίδια που αποκτάς όταν αρχίζεις να μιλάς κοιτώντας τον άλλο κατάματα
και μια δουλειά ή έστω μεροκάματα
απ' την άλλη πάλι χαίρεσαι που ζεις κι ανασαίνεις κι είναι χαράματα
καινούρια μέρα, καινούρια μέρα που ποτέ δε ξέρεις τι θα φέρει
είναι ο μοναδικός λόγος που νιώθω ζωντανός ακόμα
το απρόσμενο κι απρόοπτο όταν εφάπτονται ανθρώπινοι κύκλοι είναι μαγεία
ανταλλάσοντας ενέργεια κρατάμε σε σταθερά επίπεδα τη τάση
κανείς μας δεν έχει χορτάσει κι ακόμα πεινάμε
είναι αλήθεια αυτό που ζω ρε πούστη μου ή μήπως κοιμάμαι;
κανόνες επιβίωσης
παράλογη λογική μου θυμάμαι τη μισή μου ζωή στη ρώσικη ρουλέτα πόσα χρόνια πάνε
οι άνθρωποι πολλές φορές ξεχνάνε, δεν εκτιμάνε
μάλιστα κάποιοι απ' αυτούς στην πρώτη ευκαιρία σε πατάνε
κράτα με και πες μου πως δε θα με ξεχνάς εκεί που θα 'μαι
κάνε αυτό που ονειρεύεσαι καρδιά μου
κι άσε πάντα θα μιλάνε αυτοί που με το πόνο σου γελάνε
αυτοί που όταν πεθαίνεις απλά στέκουν και κοιτάνε
δεν είδες τίποτα, ψυχή δεν άκουσες, κιχ δεν έβγαλες ρουφιάνε
και μη το μελετάς είμαι έτοιμος να σκάσω σαν βόμβα
τ' αδέρφια μου παιδιά από καλή στόφα
κι ένα κομμά-κομμάτι δίχως θέμα
άλλη μια λούπα
γαμώ τα μουνιά η ζωή μα δε παίζει από δαύτη μεγαλύτερη σκρόφα
αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που μ'οδήγησε στο να τα κάνω όλα ώμπα
ξετινάζοντας τα καλύτερά μου χρόνια στη χρυσαφένια έρημο
κι άλλοτε θαμμένοι στα χιόνια
μέρες και νύχτες δίχως συμπόνια
δώδεκα χρόνια την ίδια κολώνια
σ' ένα συνεχή κι ασταμάτητο άνισο αγώνα
σε θέλουνε νεκρό ύπουλα κωθώνια...