Μανιακός - Τα όνειρά μας

Ειλικρινά τα βήματα δεν άλλαξαν από παλιά
μοιάζω ακόμα με τον πιτσιρίκα μέσα στα στενά
ίσως τελικά να μην ψήλωσα συνειδητά 
είχα προβλήματα στην πλάτη που με έσπρωχναν χαμηλά
φίλοι μου χαθήκανε
και μόνος σύντροφος στο σκότος η σκέψη πως κάποτε ονειρευτήκαμε
θα το 'χει η μοίρα τους μου 'πανε οι σκιές
οι επιλογές στις γειτονιές είναι λίγες για τις δραχμές
πουλάνε θάνατο δεν αδικώ προσωπικά εγώ
δεν έχω φίλους που να διαθέτουν εξοχικό
κι είμαι μόνος, μόνος στην πλατεία νιώθω φόβο
για το μέλλον μέχρι τώρα είδα πόνο μονό πόνο
μονό πόνο όσο με βαστάει η φωνή μου
όσο ξέρω πως πονάνε για μένα οι άνθρωποι μου
και θέλω πίσω τις παλιές καλές στιγμές μου
τον παππού μου να χαμογελάει για ακόμη μια φόρα
τις φοβίες να 'ναι μαζί ξανά
τον Νίκο έξω από τα κάγκελα
ανάθεμα μονό όνειρα ανεκπλήρωτα 
για πάπλωμα σ' αυτούς που κοιμήθηκαν νωρίς
κι εγώ στο χάραμα μοναχός μου στην πόλη των mcs
αναπολώ, βρέχει γαμώ
δικαιολογώ το κλάμα μου ως συμπαράσταση στον ουρανό
γιατί ο Δημήτρης δούλευε απ' τα οκτώ
μιας κι ο πατέρας πέθανε από ζαπρε ενα πρωινο
τώρα ο Δημήτρης είναι σκοπια στον στρατο
πουλησε το κινητο για την δοση του νιωθεις bro
κι εγω ακομα να ψαχνω να βρω αγαπη
σε καθε δακρυ φως για εξοδο απ' το μονοπατι
Mastigo ηταν να γραψουμε μαζι αυτο το κομματι 
μα εκανες λαθη και φυσικο ηταν να γινει σημαδι
γιατι οι μπατσοι πρεπει να δικαιολογησουνε μισθο
και διαλεγουνε παιδια απο το σκοταδι γι' αυτο.

Καθημερινα ψαχνουμε ακρη να σηκωσουμε κεφαλι να
κανουμε τα ονειρα μας αληθινα 
μια γενια που δεν εμαθε λεξεις οπως χαρα
ειλικρινα και δεν μιλω προσωπικα.
Καθημερινα ψαχνουμε ακρη να σηκωσουμε κεφαλι να
κανουμε τα ονειρα μας αληθινα 
μια γενια που δεν εμαθε λεξεις οπως χαρα
ειλικρινα η επιβιωση ματαιη στα στενα. (Χ2)

Κλεινω τα ματια μου αναβω το τσιγαρο τελικα το τελευταιο
χαλαλι κι ας μην παιζουν λεφτα
νιωθω πως γερασα κι ας ειμαι ακομη δεκαεννια
μετρω αναριθμητες κοπελες που μου παιξαν πουστια
αν δωσω ονοματα θα βαζουν τραμπουκους να απειλουν
εγω κουραστηκα νομιζω πως κι αυτες θα κουραστουν
κι ομως η λεξη αγαπη εχει παρεξηγηθει
σε μια πολη που ανταλλαζεται ψυχη για το χαρτι
εχω νιωσει κι εχω δει να συλλαμβανουν απο καρφωτη
τον κολλητο μου και την μανα του να αυτοκτονει
πες το κομπλεξ δεν εζησα καλα δεν χαμογελαγα συχνα
απ' τα δεκατρια μου χρονια ειμαι στην δουλεια
δεν εδωσα ποτε σκληρα κι αν ζω σκληρα
και δεν μιλω προσωπικα μες στα σκατα
επιπλεει μια ολοκληρη γενια
θαψανε ονειρα απο μικρα παιδια
που καναν πλανα για το πως θα υποδεχτουνε την χαρα
εχω προβλημα και κολλημα και μονιμα θα κραζω το κρατος
τον μπατσο οπως και να 'χει θ' αυθαδιαζω
απο ψυχης πετραλωνιτης εκ γεννετης αλητης
εκ γεννετης γαμιεται καθε ασφαλιτης
γιατι ο Γιωργος ειχε ονειρα, ο Ηλιας ειχε ονειρα
ο Μο ειχε ονειρα, ο Χρηστος ειχε ονειρα
ο Μπιλυ ειχε ονειρα, ο Δανος ειχε ονειρα
ο Τζιμυ ειχε ονειρα, η Ελενη ειχε ονειρα
εγω ειχα ονειρα, εσυ ειχες ονειρα
τα ονοματα δεν λενε κατι μαγκα αφου το προβλημα πιανει ολο το χαρτη
τα αδερφια μου δουλευουν απ' το χαραμα ως το βραδυ 
για να βγουν απ' το σκοταδι
σβηνω το τσιγαρο, δακρυζω, νοσταλγω 
δυο χρονια αργοτερα ακομη ξυπναω στις οκτω
μες στο στρες που εχει κυριευσει την γενια μας
τελευταια σταγονα ιδρωτα για τα ονειρα μας.

Απο πιτσιρικια παιζαμε μπαλα μαζι εγω κι εσυ ειχες ονειρα οπως και εγω, αυτοσχεδιαζαμε και μας τα σκοτωσαν, το κρατος, μπατσοι, ρουφιανοι, πρεζα, η αναγκη για χρηματα και επιβιωση, δεν εχει σημασια ποιος πολυ ποιος λιγοτερο, ειλικρινα μας τα σκοτωσαν.

Καθημερινα ψαχνουμε ακρη να σηκωσουμε κεφαλι να
κανουμε τα ονειρα μας αληθινα 
μια γενια που δεν εμαθε λεξεις οπως χαρα
ειλικρινα και δεν μιλω προσωπικα.
Καθημερινα ψαχνουμε ακρη να σηκωσουμε κεφαλι να
κανουμε τα ονειρα μας αληθινα 
μια γενια που δεν εμαθε λεξεις οπως χαρα
ειλικρινα η επιβιωση ματαιη στα στενα. (Χ2)